శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-ఆశ/నిరాశ.

Posted on ఆగస్ట్ 19, 2012
10

Courtesy you tube

ఆశ/నిరాశ.

ఆశ నిరాశల మధ్య మరొకరెండున్నాయి, దురాశ, పేరాశ. ఆశ మానవునికి సహజం. ఆశలేని మానవుడులేడు. అమ్మనేది ఆశ లేని వాళ్ళిద్దరే ఒకరు పుట్టని వారు, రెండవ వారు చచ్చిన వారని. దుర్యోధనుడు కర్ణుని పట్ల పెంచుకున్నది పేరాశ. పాపం కర్ణుడు అర్జునుని జయిస్తాడని పేరాశ పడ్డాడు. అల్లాగే రావణుడు, తన భోగభాగ్యాలు చూసి సీత తనను మోహించదా! అని పేరాశ పడ్డాడు. ధర్మార్ధ కామాల్లో మూడవదయిన కామం ఈ ఆశకి మూలం. కామం అంటే కోరికని అర్ధం.

భారతంలో పాండవులది ఆశ, తమ తండ్రి భాగం రాజ్యం తమకు రావాలని, దుర్యోధనుడుది దురాశ, అందుకే ఒక సందర్భంలో తండ్రిని రాయబార సమయంలో, ఒక ప్రశ్న కూడా వేసేడు, యమధర్మరాజు, వాయువు, ఇంద్రుడు, అశ్వినీ దేవతలు, ఇందులో ఎవరు నీ తమ్ముడు, అని.

ప్రతివారు తమ తాహతుకు తగినవాటికి ఆశపడటం తప్పుకాదు. పంట వేసిన రైతు ఫలసాయం కోసం, పెళ్ళయిన పడుచు బిడ్డ కోసం, బాగా పరీక్షలు రాసిన విద్యార్ధి మంచి ఫలితం కోసం, పెళ్ళి చూపులలో చూసొచ్చిన అమ్మాయి పెళ్ళికి ఒప్పుకోవాలని పెళ్ళికొడుకు, ఆశపడటం తప్పుకాదు. అదేమిటి! అబ్బాయి కదా ఒప్పుకోవలసినది అనద్దు, ఆ రోజులు పోయాయి, ఇప్పటి రోజుల్లో అమ్మాయి ఇష్టపడితేనే పెళ్ళి, లేకపోతే హళ్ళికి హళ్ళి సున్నకి సున్నా, అదీ నేటి పరిస్థితి. మొన్ననొక పెళ్ళి సంబంధం చూశాము, అమ్మాయి ఒక పట్నంలో పని చేస్తూఉంది, అబ్బాయి మరొక పెద్ద పట్నం లో పని చేస్తున్నాడు, అన్నీ నచ్చేయి కాని అమ్మాయి అంత దూరం వెళ్ళి కాపరం చెయ్యను, అని కచ్చితంగా చెప్పేసింది, మరి ఇప్పుడు డిమాండు అమ్మాయిలదా? అబ్బాయిలదా?. పెళ్ళి కొడుకులు అమ్మాయిల ముందు క్యూ కడుతున్నారు. రేపో నేడో, అమ్మాయిలు కన్యాశుల్కం అడిగినా అశ్చర్యపోనక్కర లేదు.ఈ పోకడలు వెర్రి తలలేస్తున్నాయి.వరకట్నమెంత దురాచారమో కన్యాశుల్కం కూడా అంతే దురాచారం.దారి తప్పేం.

ఆశ పడిన ఫలితం దక్కనపుడు నిరాశ పడటం సర్వ సహజం. దురాశ, పేరాశలకి ఫలితం ఎప్పుడూ నిరాశే. ఆ ఫలితంగా వచ్చే నిరాశకి మందు లేదు. నైజ గుణానికి లొట్టకంటికి మందులేదని నానుడి కదా. ఇల్లా పేరాశ,దురాశలకి పోతే మిగిలేదెప్పుడూ నిరాశే. సహజమైన, ధర్మమైన కోరిక నెరవేరనపుడు కూడా నిరాశ జనిస్తుంది, సహజం. నిరాశ నుంచి దుఃఖం పుడుతుంది, నిరాశను, దుఃఖాన్ని కూడా అనుభవించాల్సిందే. జీవితంలో అన్నీ అనుభవించాలి, తప్పదు. సంతోషం, విచారం, కోపం, ఆశ, నిరాశ ఇలా అన్నీ అనుభవించక తప్పదు. ఐతే నిరాశ లో పడి కొట్టుకుపో కూడదు. కష్టము, సుఖమూ, ఏదీ నిలిచి ఉండిపోదు. ఎప్పుడూ సుఖమే ఉండదు, నిరాశలో కూరుకుపోరాదు. చిన్నప్పుడు ఇంగ్లీషు గ్రామర్లో నేర్చుకున్నాం గుర్తుకు తెచ్చుకుందాం, past perfect,present continuous,future tense, ఎవరు చెప్పినా నిజం నిజమే కదా. జరిగినది నిజం, ఏడ్చి ఉపయోగం లేదు, జరుగుతున్నది నీ చేతులలో ఉన్నంత నీ పని నీవు చెయ్యి, భవిష్యత్తు ఎప్పుడూ ఆందోళన కరమే. నిరాశలో పడ్డా, ఎంత కాలం, ఒక రోజు, మళ్ళీ నిజ జీవితం లో కి రావాలి. అదే జీవితం.

Past perfect ఇక్కడే తప్పు జరుగుతూ ఉంటుంది. జరిగినదానికి నిష్పాక్షిక ఆత్మ పరిశీలన అని మొదలెడతాం. తప్పు ఎక్కడ జరిగింది తెలుస్తుంటూ ఉంది. మన మనస్సు ఆ తప్పు మన వల్ల జరిగిందన్న దానిని ఉపేక్ష చేస్తుంది, మన వల్ల జరిగిన తప్పును కప్పిపుచ్చుతుంది. తప్పు ఎవరిమీదో తోసెయ్యడానికి అవస్థ పడుతుంది. ఇది ఎక్కువ సార్లు జరుగుతూ ఉంటుంది. నిజమైన ఆత్మ విమర్శ చేసుకోగలిగితే మరొక సారి తప్పు జరగడానికి సావకాశం ఉండదు. ఒక్కొకప్పుడు అన్నీ సవ్యంగా ఉన్నా ఫలితం వ్యతిరేకంగా ఉంటుంది. అదే విధి వైపరీత్యం అంటే. దానినేమీ చెయ్యలేము. అప్పుడనుకోవలసినది, ఈ వ్యతిరేక ఫలితం కూడా మన మంచికోసమే జరిగిఉండచ్చు, మనకి తెలియని ఆపద గడవబెట్టడానికి, భగవంతుడు చేసిన ఏర్పాటిది అనుకుంటే మానవుడు ముందుకు సాగగలడు. లేకపోతే నిరాశ, దుఃఖాలలో కూరుకుపోయి, మరి తేరుకోలేడు. కష్టం కలిగినపుడు నిర్వేదం కలుగుతుంది, ఈ నిర్వేదం నుంచి జీవితానుభవం కలిగిన పెద్దలు ముందు బయట పడి, పిన్నలకు ధైర్యం చెప్పాలి.మార్గదర్శనం చేయాలి.

లంకలో ఉండగా తనను వెతుకుతూ వచ్చిన హనుమతో సీతమ్మ ఇలా అంటుంది,

ఐశ్వర్యే వా సువిస్తీర్ణే వ్యసనే వా సుదారుణే,
రజ్జ్యేవ పురుషం బద్ధా కృతాంతః పరికర్షతి……. రామాయణం. సుందరకాండ. ౩౭వ సర్గ…౩

అనగా సమృద్ధిగా ఐశ్వర్యము కలిగినపుడేగాని, దారుణమగు కష్టము కలిగిన సమయముననేగాని, పురుషుడెంత మాత్రము స్వతంత్రుడు కాడు. దైవము వానిని త్రాటితో కట్టినట్లు పట్టి ఈడ్చుకుపోవును.

చెప్పటం తేలిక, ఆచరణే కష్టం, కష్టంలో ఉన్నపుడే, మనిషి గుణం తెలిసేది, ధైర్యం,నమ్మిక, ఆశ, కావాలి. చెప్పడం కాదు ఆచరించాలి,ఆచరించి చూపాలి, అప్పుడే పెద్దరికానికి విలువ, ఫలితం, కావలసినవారికి ధైర్యం చెప్పాలి, కష్టం గట్టెక్కాలి.

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-ఆనందం.

Posted on ఆగస్ట్ 5, 2012
6
ఆనందం.

“జగదానంద కారకా!” పంచరత్న కీర్తన. “ఆనందం పరమానందం, బాల కృష్ణుని లీలలు చూసిన భక్తకోటికి బ్రహ్మానందం. ఆనందం పరమానందం.” “ఆనందం ఆర్ణవమైతే, అనురాగం అంబరమైతే, ఆనందపు లోతులు చూద్దాం, అనురాగపు అంచులు చూద్దాం,ఆనందం” పాత కాలపు సినిమా పాట. “అందమె ఆనందం, ఆనందమె జీవిత మకరందం,” ఒక సినీ కవి ఉవాచ. “ఆనందో బ్రహ్మ.” ఆనందం కూడా ఒక మానసిక స్థితే. ఆనందం ఎవరి మటుకు వారు అనుభవించినా పంచుకుంటే పెరుగుతుంది. దీన్ని పంచుకోడానికి చాలా మంది ఉంటారు కూడా.

ఆనందం ఎవరికి, ఎక్కడ,ఎప్పుడు, ఎందుకు, ఎలా కలుగుతుందో చెప్పడం కష్టం. ఒక సారి ఆనందం కలిగించినది, ప్రతిసారి ఆనందం కలిగించకపోవచ్చు. ఒకరికి తింటే ఆనందం, మరొకరికి పడుకొంటే, ఇంకొకరికి తిని పడుకుంటే ఆనందం. కావలసిన వస్తువు కొంటే ఆనందం. కావాలనుకున్నది పొందినపుడు, కబురు తెలిసినపుడు ఆనందం. “చిరు నవ్వే చాలే చిత్తయిపోతానే” అన్నారు పాత కాలపు సినీకవి. ప్రేయసి ప్రియులకు ఒకరి మాట, చూపు ,చేష్ట ఆనందం కలగచేస్తాయి. భార్యాభర్తలే ప్రేయసీ ప్రియులుగా మెలిగితే అబ్బో! ఆనందానికి అంతులేదు, కవులన్నట్లు అది సాగరంలా అనంతం. అలాఉండాలన్నదే మన భారతీయ లక్షణం.

కావలసినవారు పలకరించినపుడు, ఎదురు చూసినది లభించినపుడు,అనుకోని మంచి జరిగి ఆడబోయిన తీర్ధం ఎదురైనపుడు, కలిగేదే ఆనందం. కావలసిన, కోరుకున్నది సమకూరినపుడు, ఎంతకాలంగానో ఎదురు చూసినవారు వచ్చినపుడు కలిగే ఆనందానికి అంతు ఉండదు. కొంతమందికి డబ్బు సంపాదనే ఆనందం, మరికొంత మందికి ఇతరులకు సాయం చేయడమే ఆనందం. లోభి కూడ పెట్టటంలోనే ఆనందం పొందుతాడు. వేసవి గడచి తొలకరి చినుకు పడినప్పుడు ఆనందం. శిశిరం గడిచి కొత్త చిగుళ్ళొచ్చిన వసంతం ఆనందం. కొత్త చిగురొస్తే ఆనందం. కొత్త పంటొస్తే ఆనందం. చావు తప్పి కన్ను లొట్టబోయి, ప్రాణం దక్కినా ఆనందమే. అక్రమంగా సంపాదించి, పదిమందిని సమాజంలో ఏడిపించి పోగుచేసుకున్న సొమ్ముతో ఏమి ఆనందం అనుభవిస్తారో తెలియదు. వందల గదుల భవంతులున్నా, ఉండేది ఒక గదిలోనే, పడుకునేది ఒక మంచం మీదే, తినేది ఆ గుప్పెడు మెతుకులే, కట్టేది ఆ జానడు గుడ్డే. చస్తే, మీద కప్పేది ఆరడుగుల బట్టే. మరిదంతా ఎందుకో, కూడా ఏమీరాదని తెలిసీ ఎందుకో ఈ తాపత్రయం.

ఇల్లాలొచ్చింది కంప్యూటర్ దగ్గరికి, “ఎదుటింటివారమ్మాయి పుట్టింటికొచ్చింది, నీళ్ళోసుకుందిట,” అంది. “అదేమీ, పాపం ఆ అమ్మాయి ఉన్న ఊళ్ళో నీళ్ళు లేవా పుట్టింటికొచ్చి పోసుకోడానికి” అన్నా. “కాదండీ! ఆ అమ్మాయి నెల తప్పిందిట,” “బాగుంది పరీక్ష తప్పడం, రైలు, బస్ తప్పిపోవడం, పిల్లలు, పెద్దలు తప్పిపోవడం తెలుసు కాని ఇలా నెల తప్పడమేమిటి” అన్నా. “అయ్యో! అది కాదండీ! ఆ అమ్మాయి “ఊ” అందిట.” “అదేం పాపం ఆ అమ్మాయి నిక్షేపంగా మాట్లాడుతుంది కదా” అంటే “చెముడా అంటే మొగుడా, అన్నాడట అల్లా ఉంది మీ వరస. ఆ అమ్మాయి గర్భవతిట తీపి పంపించేరు తెలిసిన వాళ్ళకి నలుగురుకీ.” అంది. ఇదో కొత్త పద్ధతేమో అన్నా. “కొత్తో పాతో, పెళ్ళి అయిన చాలా కాలం తరవాత ఆ అమ్మాయి గర్భవతి అయింది అందుకు సంతోషంగా పంపేరు. తింటారా” అంది. “అదేమిటీ! ఆ అమ్మాయి గర్భవతి అయితే నాకు శిక్షా! నా దగ్గరే చక్కెర ఫేక్టరీ ఉండగా” అన్నా. “మిమ్మల్ని అడగడం తప్పు నాది లెండి” అని వెళ్ళిపోయింది.

“తాతా! ఇంతకీ నీ ఆనందం ఈవేళ గోళీ సోడా బుడ్డిలో గేస్ లా తన్నుకొస్తోంది, కారణం” అంది, గడుగ్గాయి మనవరాలు. “అడిగేసేవా? ఇంకా అడగలేదేమా అని చూస్తున్నా.” 🙂

ఇవన్నీ సంతోషాలు.వేదాంతంలో నిత్యమైనది ఆనందం. ఒక క్షణం ఉండి మరొక క్షణం లో పోయేది కాదు. నిత్యమైన ఆనందం (మన రంజిత నిత్యానందుడు కాదు)ఎప్పుడూ ఉండేది అదే నిత్యానందం బ్రహ్మానందం. ఆనందో బ్రహ్మ, అదే దైవం.

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-కోతిపని

Posted on ఆగస్ట్ 15, 2012
12

కోతి పని

సెకండ్ ఫారం ఫారంలో ఉన్నప్పుడు చేసిన ఒక కోతి పని, ఒక పేరున్న ఒక కంపెనీలో ఉద్యోగులను పరుగులుపెట్టించింది. అదెలాగో చూడండి.

ఒక మిత్రుడెవరో తన పుస్తకానికి అట్ట వేసుకొచ్చాడు. మాది గడి పల్లెటూరు, బొమ్మలున్న అట్ట అది, దాని మీద పేరు కాంచిన కంపెనీ ట్రాక్టర్ ల బొమ్మలున్నాయి, చూడ్డానికి చాలా బాగున్నాయి, దానికి తోడు ఆ అట్ట వేసిన కాగితం మెరుస్తోంది. వాడిని అడిగాను, “ఎక్కడిదిరా?” అని, దానికి వాడు తను కావలసిన వాళ్ళ ఇంటికెళితే అక్కడుంటే తెచ్చుకున్నానన్నాడు. “నాకివ్వవా?” కొన్ని, అని అడిగితే వాడు, “ఇంకలేవు నేను అన్నిటికీ వేసేసుకున్నా” అన్నాడు. ఎలాగ పుస్తకాలికి అట్టలేసుకోవాలి. వాడి పుస్తకాలు తీసుకుని చూస్తూ ఉండగా ఒక పుస్తకం మీద వేసిన అట్ట మీద అడ్రసులు కనపడ్డాయి. నేను దానిలో ఒక బ్రాంచి అడ్రస్ రాసుకున్నా. “ఎందుకురా?” అని అడిగాడు, మిత్రుడు. “ఎంలేద”న్నా. ఆ రోజుల్లో కార్డు ఖరీదు అణా. ఒక అణా సంపాదించా అమ్మ దగ్గర, నెమ్మదిగా. ఒక కార్డు కొన్నాను, వచ్చిన ఇంగ్లీషు భాషలో నేను ఒక ట్రాక్టర్ కొనబోతున్నాను కనక, “నాకు, మీరు తయారు చేసే ట్రాక్టర్ ల తాలూకు కేటలాగు పంపవలసినదిగా” రాసి సంతకం పెట్టేసి, నా అడ్రస్ ఇచ్చేశాను. రాసేటప్పుడు కేటలాగ్ స్పెల్లింగ్ అనుమానం వచ్చి, ఎందుకేనా మంచిదని డిక్షనరీ చూసి మరే రాశా. 🙂 కార్డ్ టపాలో వేసేశాను. కొద్ది రోజులు ఎదురు చూశాను, కేటలాగ్ వస్తుందేమోనని, కాని అది రాలేదు. పోనీలే అనుకుని మరిచిపోయాను.

ఒక రోజు పోస్ట్ మాన్ ఒక ఇంటి దగ్గర ఒక పెద్ద కవర్ ఇచ్చి వెళ్ళేడని, నేను ఇంటికి వచ్చిన వెంటనే చెప్పింది, అమ్మ. నీకే వచ్చిందని కూడా చెప్పింది. నాకు పెద్ద కవర్ రావడమేంటనుకున్నా. తీసుకుని చూస్తే, అది,నేను రాసిన ఉత్తరానికి సమాధానంగా కంపెనీ వారు పంపిన కేటలాగ్. ప్రతి పేజిలోనూ ఒక ట్రాక్టర్ బొమ్మ దాని ఖరీదు, మరిన్ని వివరాలున్నాయి, అవన్నీ నాకెందుకూ? కొన్ని కాగితాలు నెమ్మదిగా ఊడతీసి పుస్తకాలికి అట్టలేశా, ఇంకా మిగిలిపొయాయి కాగితాలు. అన్నయ్య చూశాడు, అమ్మకి చెబుతాడేమోనని వాడికి కొన్ని కాగితాలిచ్చా 🙂 వాడి పుస్తకాలికి వేసుకోడానికి. అమ్మ చూడనే చూసింది, “ఏంటిరా! ఏంటవి, ఎక్కడివి?” అని ప్రశ్నించింది. నిజం చెప్పేశాను, అమ్మకి. “తప్పు, అటువంటి పనులు చేయకూడ”దని మందలించింది. బళ్ళో కెళ్ళా, పుస్తకాలుచ్చుకుని. బాగున్నాయన్నవారు, ఎక్కడివిరా అన్నవాళ్ళు, నాకివ్వవా అన్నవాళ్ళు, ఇలాగ ఆ రోజంతా గడిచిపోయింది. ఒక మిత్రుడు మాత్రం గట్టిగా పట్టేసుకున్నాడు. వాడికి తరవాత చెబుతానన్నా. బడి అయిపోయిన తరవాత ఇంక ఆగలేక చెప్పేశాను. అడ్రస్ రాసుకున్నాడు, మర్నాడే ఉత్తరం రాసిపడేశాడు, వాడికి వచ్చేసింది కేటలాగ్. నెమ్మదిగా ఒకళ్ళనుంచి ఒకళ్ళకి పాకిపోయింది. అందరు ఉత్తరాలు రాసెయ్యడం ప్రారంభించారు. ఒకడి కయితే బుర్ర వెలిగి ఒరే అందరం ఒక చోటికే ఉత్తరాలు రాస్తున్నాం, గొడవవుతుందేమోరా అన్నాడు, మరొకడు ఏం కాదులే అన్నాడు. సంగతి నా చెయ్యి దాటిపోయింది. ఒకళ్ళు ఒక బ్రాంచికి మరొకళ్ళు మరొక బ్రాంచికి, ఇలా అన్ని బ్రాంచిలకీ ఉత్తరాలెళ్ళిపోయాయి. పాపం కంపెనీ అందరికీ కేటలాగ్ లు పంపింది.

సంగతి మరిచిపోయి చదువులో పడిపోయాం. ఒక రోజు హటాత్తుగా క్లాస్ లీడర్ లు అందరిని అర్జంటుగా రమ్మని హెడ్ మాస్టారు కబురు పెట్టేరు. వెళ్ళేము. ఆయన ఎదురుగా ఒక వ్యక్తి కూర్చుని ఉన్నాడు. మాస్టార్ దగ్గర ఒక కాగితం నుంచి మా అందరి పేర్లు చదివి, మీరంతా ట్రాక్టర్ కొంటామని వీరి కంపెనీకి ఉత్తరాలు రాశారట, కొనదలుచుకున్నారా అని అడిగారు. ఎవరం మాట్లాడలేదు. కొత్త వ్యక్తి అన్నాడు, పోస్టాఫీసు కెళ్ళి అడ్రస్ లు కనుక్కుంటే వీళ్ళంతా “మా హై స్కూల్ కుర్రాళ్ళని పోస్ట్ మాస్టార్ చెప్పేరు” అన్నాడు. ఆ తరవాత “బలే పని చేసేరయ్యా! మా కంపెనీకి ఒకే ఊరునుంచి ఇన్ని ఉత్తరాలు వచ్చేటప్పటికి, దగ్గరలో ఉన్న బ్రాంచి నుంచి నన్ను వెళ్ళి విషయం కనుక్కురమ్మని పంపేరు, ఈఊళ్ళో ఎలా లేదన్నా పాతిక ట్రాక్టర్ లేనా అమ్ముడు పోతాయనుకున్నాం,” అన్నాడు. ఇంతకీ ఎందుకు రాశారని అడిగితే నెమ్మదిగా ఒకడు ఊదేశాడు. కొత్తతను నవ్వుకుని మాస్టార్ దగ్గర శలవు తీసుకుని వెళ్ళిపోయాడు.ఆ తరవాత మా హెడ్ మాస్టారు ఈ కధకి నాయకుడెవరని అడిగేరు, ఎవరూ మాట్లాడలేదు, నిజం చెప్పడం మంచిదికదా, నేనే అని చెప్పేసేను. 🙂 చిన్న కళ్యాణం జరిపించేసేరు, ఏంచేస్తాం , తప్పదుకదా!.క్లాస్ కొచ్చేకా అడిగేరు అందరూ “ఏమయిందని” “ఏం లే”దన్నా!! 🙂

ఒక రోజు హెడ్ మాస్టారు అర్జంటు గా అసెంబ్లీ పిలిచారు, స్కూల్ జరుగుతుండగా. అన్ని క్లాసుల వాళ్ళం వెళ్ళి నిలబడ్డాం. హెడ్ మాస్టారు కొత్తాయనను పరిచయం చేస్తూ, ఫలానా కంపెనీ వారని మిమ్మల్ని చూడటానికి వచ్చేరని చెప్పేరు. కొత్త వ్యక్తి మాట్లాడుతూ తానూ పల్లెటూరినుంచి వచ్చిన వాడినని, మేము చేసిన అల్లరిపనితో ఒక సారి ఈ పల్లెటూరు చూడాలనిఇపించి వచ్చానని, మమ్మల్ని పరుగులుపెట్టించిన కధా నాయకుడిని చూడాలనుకుంటున్నా అనగా మా హెడ్ మాస్టారు నాకేసి చూశారు. నేను ముందుకెళ్ళా. కొత్తవారు నన్ను దగ్గరకు తీసుకుని “ఈ తెలివి చదువులోకూడా చూపించు” అని ఆశీర్వదించి బయలుదేరబోతూ, జేబులో చెయ్యిపెట్టి ఒక పెన్ను తీసి, నాకు బహుమతిగా ఇచ్చి, మాస్టారి దగ్గర శలవు తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు. కొడితే కొట్టేడు కొత్త కోక పెట్టేడు అన్నట్లు మంచి పెన్ను దొరికింది.

ఇప్పుడు ఆ కంపెనీ షేర్ హోల్డర్నిలెండి!!!అభిమానం ఊరికే పోతుందా.!!! 🙂

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-కావమ్మ మొగుడంటే కాబోసనుకున్నా….

Posted on ఆగస్ట్ 16, 2012
18

కావమ్మ మొగుడంటే కాబోసనుకున్నా!…….

అనగనగా ఒక పల్లెటూరు, పూర్వకాలంలో లెండి, ఒక రోజు చెరువుగట్టు పావంచాల మీద ఒక సన్యాసి కూచుని ఉన్నాడు. ఉదయమే నీళ్ళకి వచ్చిన వాళ్ళు చూశారు. సన్యాసి ఉదయం నుంచి అక్కడే కూచున్నాడు, ఎక్కడికీ కదలకుండా. ఉదయం చూసిన అమ్మలక్కలంతా సాయంత్రం కూడా చూశారతనిని. అతనెవరితోనూ మాటాడలేదు, ఎవరూ అతనిని పలకరించలేదు, ఊళ్ళోకీ రాలేదు, భిక్షకి. మర్నాడు ఉదయానికి కూడా అతను అక్కడే కూచుని ఉన్నాడు, స్నానం వగైరా పూర్తి చేసుకుని. ఉదయమే చెరువుకొచ్చిన ఆశమ్మ, బోసెమ్మలు చెరువులో స్నానం చేస్తూ, నిన్నటి నుంచీ సన్యాసిని చూస్తున్న ఆశమ్మ, పక్కనున్న బోసెమ్మతో “వదినా గట్టు మీద సన్యాసిని చూశావా?” అంది. “ఆ! చూడ్డానికేముంది, సన్యాసేకదా” అంది బోసెమ్మ. “అది కాదొదినా! నువ్వొక సారి నిదానంగా చూడు, నాకేదో అనుమానంగా ఉంది, ఈ సన్యాసి నిన్నటినుంచి, ఇక్కడనుంచి కదలలేదు” అంది. ఒడ్డెక్కి పైకొచ్చిన బోసెమ్మ సన్యాసిని తేరిపారి చూసి, పలకరించి, “ఎవరయ్యా నువ్వూ?” అంది. సన్యాసి పలకలేదు. “ఎక్కడనుంచి వస్తున్నావు?”, అన్నదానికి మాత్రం “కాశీ” అని సమాధానం చెప్పేడు సన్యాసి. “నీపేరు ఏమిటీ?” అన్నదానికి కూడా సన్యాసి జవాబివ్వలేదు. “నీ పేరు కావయ్యా?” అని అడిగింది,బోసెమ్మ. అవునూ, కాదూ అన్నది తెలియని స్థితిలో బుర్ర ఊపాడు, సన్యాసి. పక్కనే ఉన్న ఆశమ్మతో “ఇతను చిన్నప్పుడు పారిపోయిన, ఎత్తరుగులిల్లు వెంకన్నగారి కూతురు కావమ్మ మొగుడు కావన్నలా ఉన్నాడే, అదే కనుముక్కు తీరు, పోలిక!” అంది. ఆశమ్మ మరో సారి సన్యాసిని తేరపారి చూసి “నిజమే వదినా అలాగే ఉన్నట్లున్నాడు కదూ! ఇంత కాలం ఎక్కడున్నాడో! ఏం చేసేడో!! ఇంటిమీద బ్రమారినట్లుందే తిరిగొచ్చేడూ!!!” అంది. ఈ సంభాషణ విన్న కాంతమ్మ, ఇంటికెళ్ళి మొగుడికి చెప్పింది. “మన వెంకన్న గారి కావుడు, మొగుడొచ్చేడు, చెరువుగట్టున కూచున్నాడు,” అని. ఇలా ఒకరినుంచి మరొకరికి కబురు తెలిసిపోయిందా పల్లెలో, ఆడ,మగ, పిల్ల మేకా అందరికీ.

ఒక్కొకరూ వస్తున్నారు, చూస్తున్నారు, ప్రశ్నిస్తున్నారు, ఎవరికీ సమాధానం చెప్పటంలేదు, సన్యాసి. ఒకరు “పోలికలన్నీ అచ్చుగుద్దినట్లున్నాయే ఈ సన్యాసి మన కావుడి మొగుడు కావన్నే” అందో పడుచు, “ఏమోనే! నాకు చూపు ఆనటంలేదు” అని ఒక వృద్ధురాలంది. “ఇంకా అనుమానమేంటోయ్” అంది మరొక ప్రౌఢ. “నిజమేనే ఈ సన్యాసి కావమ్మ మొగుడే, వాడికి నెమరకంతని పెద్ద మచ్చుంది, ఇలాగే చూడు” అని చూపిందొక ముసలి. ఇలా ఎక్కువ మంది సన్యాసిని కావమ్మ మొగుడుగా తేల్చేసేరు. ఈ విషయం మగవాళ్ళ దగ్గరికి చేరింది. ఆడవాళ్ళు చూసెళ్ళి ఇంటి దగ్గర మగవాళ్ళకి చెప్పడంతో, ఒక్కొకరూ వస్తున్నారు, చూస్తున్నారు, ఎవరి ప్రశ్నలకీ జవాబివడం లేదు, సన్యాసి. ఎందుకు మాట్లాడటం లేదన్న దానిమీద తర్జన భర్జనలు పడ్డారు. “వెంకన్నగారొచ్చి పలకరించి తీసుకెళితే మాట్లాడతాడు కాని మనందరితో ఆప్పుడే మాట్లాడడు”అని తీర్మానించేసేరు. సంగతి ఊరి పెద్దల దగ్గరికీ, వెంకన్న గారి దగ్గరికీ చేరింది. “వెంకన్నగారు వెళ్ళి అల్లుడిని తీసుకురావాలి కాని, మనం కాదన్నవాళ్ళు, అది పెద్దలు తేల్చవలసిన విషయం అన్నవాళ్ళు, ఇంతకీ కావుడు గుర్తు పడుతుందో లేదోనే అన్నవాళ్ళు,” ఇలా ఊళ్ళో చర్చోప చర్చలు జరుగుతున్నాయి. సన్యాసి ఊళ్ళోకీ రాలేదు, చెరువుగట్టూ వదలిపెట్టలేదు. అలా ఒక “సన్యాసి అభోజనం ఉండటం ఊరికి మంచిది కాదన్నవాళ్ళు, అదేం కాదు సన్యాసి కదా లంబికాయోగం లో ఉంటారు, వాళ్ళకి ఆకలి వెయ్యదన్న వాళ్ళు, అదేమి కాదు, వాళ్ళు నెయ్యి బెల్లం కలుపుకుని తినేసి ఉండిపోతారే! బెల్లం, నేతిలో కలుపుతింటే మూడురోజులు ఆకలుండదు తెలుసా!” ఇలా సాగిపోతున్నాయి, ఊహాగానాలు. కొన్ని నిజం, కొన్ని అబద్ధాలూ.

ఊరి పెద్దలతో కలిసి వచ్చాడు, వెంకన్న గారు, చెరువు గట్టుకి, సన్యాసి దగ్గరకి. ఇక్కడ కొద్దిగా చరిత్ర చెప్పుకోవాలి. ఎత్తరుగుల ఇంటి వెంకన్నగారు స్థితిమంతుడు, ఒక్కగానొక్క చెల్లెలు,బావ ప్రమాదంలో చనిపోతే, మిగిలిన మేనల్లుడిని, అతని ఆస్థిని తెచ్చి ఇంట్లో పెట్టుకున్నాడు. చిన్న తనంలోనే కూతుర్నిచ్చి పెళ్ళి చేసి తన దగ్గరే ఉంచేసుకున్నాడు, అల్లుడయినా కొడుకయినా,మేనల్లుడే కావడంతో. కొంతకాలం తరవాత అనగా కొద్ది ఇంచుమించు పదిహేను సంవత్సరాలకితం ఆ కుర్రాడు ఇల్లు వదిలిపెట్టి పారిపోయాడు. పిల్ల పెరిగింది పెద్దమనిషయింది. ఇప్పుడు దగ్గరగా పద్దెనిమిది ఏళ్ళ పడుచయింది. ఉన్నాడో లేదో మగడు, తెలియని స్థితి. పిల్ల తోటకూర కాడలా పెరిగిపోయింది. ఇప్పుడు ఊరివారు ఈ వచ్చిన సన్యాసి, ఆ పారిపోయిన, కావమ్మ మొగుడే అని తేల్చి చెబుతున్నారు, ఇదీ సందర్భం. పెద్ద మనుషులు, కావలసినవారు, వెంకన్న అందరూ పరికించి చూడగా, “ఊరివారు చెబుతున్నది నిజమేనేమో!” అని అనుమానం, “పొరపాటు చేస్తున్నామేమో” అనే భయం, ఈ ఊగిసలాటలో సన్యాసిని పలకరించారు పెద్దలు, “నీవెవరివయ్యా?” అని, సమాధానం లేదు, “కావన్నవా?” అన్న దానికి ఇదివరలాగే అవును కాదు అర్ధం కాని పద్ధతిలో తలుపేడు, సన్యాసి. “ఇప్పటికే సిగ్గు పడుతున్నాడు పారిపోయినందుకు, ఇంకా ఏం మాట్లాడుతాడు, వెంకన్నగారూ! ఇంటికి తీసుకెళ్ళి తరవాత కార్యక్రమం చూడండి” అన్నాడు, ఒకాయన. మరొకరు “తల్లి తండ్రుల పేర్లడగండి” అన్నారు, దీనికి మరొకరు, “పారిపోయినప్పటికి నాలుగో అయిదో ఏడో ఉంటుంది, ఇప్పుడు తల్లి తండ్రుల పేర్లు గుర్తుంటాయా మీ పిచ్చి గాని” అన్నారు, మరొకరు. “ఎందుకేనా మంచిది అడగండి”అన్నారు, “ఏమయ్యా! తల్లి తండ్రుల పేర్లు గుర్తున్నాయా! చెప్పగలవా?” అంటే ఇదివరలాగే బుర్ర అడ్డంగా ఊపేడు తప్పించి నోరు విప్పలేదు. మొత్తానికి పెద్దలు “ఇతడు వెంకన్నగారి మేనల్లుడు, కావమ్మ మొగుడు కావన్న” అని తీర్పిచ్చేసేరు. వెంకన్న గారు ఇంటికి తీసుకెళ్ళేడు. దానికీ మాట్లాడలేదు, సన్యాసి. అప్పటినుంచి అందరూ సన్యాసిని “కావన్న” అని పిలవడం మొదలెట్టేరు. ఈడేరిన పిల్ల కనక మంచి ముహూర్తం చూసి పునఃసంధానం చేసేరు. కావన్న ఇంటి పని, మామగారి వ్యవసాయం పని చూసుకుంటున్నాడు. సంసారం గుట్టుగా నడుస్తూ ఉంది. ఇంతలో ఎవరికో కన్ను కుట్టింది, ఒక అనామకుడు అంత ఆస్థికి వారసుడు కావడం, మంచి భార్య దొరకడం. ఇతను “కావమ్మ మొగుడు కావన్న కాదు”అని ప్రచారం మొదలెట్టేరు. మళ్ళీ చర్చలు మొదలయ్యాయి, వాద ప్రతివాదాలయ్యాయి. కావన్నని పిలిచి అడిగారు, మళ్ళీ, ఈ సారి కావన్న నోరు విప్పాడు. “నేను కావన్ననని కాని, కాదని కాని, ఎప్పుడూ చెప్పలేదు. మీరే అన్నీ అన్నారు. నాకు ఒక సంసారం, భార్యని, ఆస్థిని ఇచ్చారు, ఇప్పుడు కాదంటున్నారు.” “కావమ్మ మొగుడంటే కాబోసనుకున్నా,కాదనుకుంటే నా కుండా మండా బయట పారేయండి నా దారిన నేను పోతాను”అన్నాడు. కుండంటే కమండలం, మండంటే దండం. ఇప్పుడు పెద్దలు, వెంకన్న గార్ల నోట్లో పచ్చి వెలక్కాయ పడింది. “కాదనలేరు,” ఇప్పుడు కావుడు ఉట్టి మనిషి కూడా కాదు….

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-తిన్న ఇంటివాసాలు లెక్కపెట్టడం.

Posted on ఆగస్ట్ 13, 2012
8

తిన్న ఇంటి వాసాలు లెక్కపెట్టడం.

అచ్చ తెలుగు బ్లాగులో విజయ కుమార్ గారు పూరిల్లు గురించి రాస్తూ…తిన్న ఇంటి వాసాలు లెక్క పెట్టడం అన్నారు…
పాత కాలపు రోజుల్లో చుట్టం వస్తే వారం రోజులు ఉండి వెళితే అది చాలా తొందరగా వెళ్ళి నట్లు లెక్క. దీనికి ఆధారాలు భారత, భాగవతాల్లో బాగా కనపడతాయి. ఒక సందర్భం చూద్దాం. యుద్ధం తరవాత ధర్మరాజు పరిపాలన చేస్తున్న రోజులలో ఒక సారి అర్జునుడు బావను చూసివద్దామని ద్వారకకి వెళతాడు. వెళ్ళినవాడి దగ్గరనుంచి, ద్వారకనుంచీ కబురు తెలియలేదు, అర్జునుడు వెళ్ళి ఏడు నెలలయింది, దుశ్శకునాలు కనపడుతున్నాయి, అని బాధపడతాడు ధర్మ రాజు. అప్పుడు పోతన గారన్న మాట చూద్దాం.

హరి జూడన్ నరుడేగినాడు నెలలేడయ్యెంగదా! రారు కా
లరు లెవ్వారును……భాగవతం ప్రధమ ఆశ్వా….331

వెళ్ళిన వాళ్ళకి ఒక భవనమే విడిదిగా ఇచ్చేవారు. వెళ్ళేవారు కూడా మంది మార్బలంతో వెళ్ళేవారు కాని ఒకరిద్దరు వెళ్ళిన దాఖలాలు లేవు. కృష్ణుడు పాండవులను అరణ్యంలో చూడటానికి వచ్చినపుడు కూడా రుక్మిణిదేవిని తీసుకుని వచ్చిన దాఖలా కనపడుతుంది.

ఒకడు బంధువుల ఇంటికెళ్ళేడు,సకుటుంబ సపరివార సమేతంగా, వారు ఆదరించేరు, అతిధి ఆ ఊరులో ఉన్న తన పనులు చూసుకుంటున్నాడు. భోజనం తరవాత రోజూ పడుకోడానికి మంచం వేసేవారు వసారాలో. వెల్లకిలా పడుకుంటే పై కప్పు కనపడింది. సరదాగా వాసాలు లెక్కపెట్టేడు. మళ్ళీ లెక్కపెట్టేడు. లెక్క బాగా గుర్తు పెట్టుకున్నాడు. ఎలాగా లెక్క పెట్టడం మొదలెట్టేమని నాలుగు పక్కలా, నాలుగు వసారాల్లోనూ మంచం వేసుకుని పడుకుని వాసాలు లెక్కపెట్టేసేడు. తను ఆ ఊరు వచ్చిన పని అయిపోయింది, వెళ్ళిపోయే సమయం వచ్చేసింది, ఒక దుర్బుద్ధి పుట్టింది, ఇల్లు బాగా సౌకర్యంగా ఉంది స్వంతం చేసుకుంటేనో అని. ఆ రోజు బంధువుతో “ఇల్లు ఎప్పుడు ఖాళీ చేస్తున్నా”వని అడిగేడు. దానికి ఇంటి యజమాని “ఇల్లు ఖాళీ చెయ్యడమేమిటి?” అన్నాడు. “అదేంటి బంధువువు కదా అని చెప్పి నిన్ను ఈ ఇంటిలో ఉండనిచ్చా ఇన్నాళ్ళూ, ఇప్పుడు నేను ఈ ఊరు మకాం మార్చేస్తున్నాను, నా ఇల్లు నాకు ఖాళీ చేసి ఇవ్వవలసినదే” అని గొడవ చేసేడు. దీనికి ఇంటి యజమాని ఏదో హాస్యం చేస్తున్నాడనుకున్నాడు. మరునాడు, ఊరిలో న్యాయాధికారి దగ్గర తగువు పెట్టేడు, బంధువు. “ఇప్పుడు ఫలానా వారుంటున్న ఇల్లు నాదండి, నేను కట్టుకున్న ఇల్లు, ఈయన బంధువు కదా అని ఉంటానంటే ఉండమన్నాను, నేను కుటుంబ సమేతంగా ఈ ఊరు వచ్చేస్తున్నాను. నాకు ఇల్లు ఖాళీ చేయించి, నా ఇల్లు నాకు ఇప్పించండి” అని అడిగాడు. అసలు ఇంటి యజమానిని పిలిపించారు. అతను “బాబోయ్! ఈ ఇల్లు నేను కట్టుకున్నానండి, ఇది నాదే, ఇతను నా దూరపు బంధువు, ఊరిలో పని ఉండి వచ్చి, ఇన్నాళ్ళుగా నా ఇంటిలో అతిధిగా ఉన్నాడు, నా ఇంట సపరివారంగా ఆతిధ్యం పొందేడు,” అని చెప్పేడు. దానికి న్యాయాధికారి “ఏమయ్యా! నేనే అసలు హక్కుదారుడిని అని ఇంట్లో ఉంటున్నతనంటున్నాడు, నువేమో ఇల్లు నాది అంటున్నావు,” అన్నాడు. దానికి బంధువు “అయ్యా! ఆ ఇల్లు నాదేనండి, ఇతనిదయితే, అతనే స్వయంగా కట్టించుకుని ఉంటే, ఇంటికి వాడిన కలప వివరాలు చెప్పమనండి, ఎన్ని దూలాలు వాడేరు, ఎన్ని వాసాలు వాడేరు, ఏపక్కన ఎన్ని ఉన్నాయో చెప్పమనండి” అన్నాడు. దానికి న్యాయాధికారి “అతనడుగుతున్న ప్రశ్న సమంజసంగానే ఉంది, నీవు కట్టుకున్నానంటున్న ఇంటికి, నువ్వు వాడిన దూలాలెన్ని, వాసాలెన్ని, ఏ పక్క ఎన్ని వాడేవో, ఎన్ని ఉన్నాయో లెక్క చెప్ప”మన్నారు. దీనికి ఇంటి యజమాని కళవెళ పడి,” అయ్యా !ఇల్లు కట్టుకున్నాను తప్పించి ఎన్ని వాసాలు, ఎన్ని దూలాలో ఎప్పుడూ లెక్క పెట్టుకోలేదండి, “అన్నాడు. దానికి న్యాయధికారి, ” ఏమయ్యా, ఇల్లు నీదని నువ్వు అంటున్నావు, స్వయంగా కట్టుకున్నానన్నావు, ఎన్ని దూలాలు, వాసాలు వాడినదీ చెప్పమన్నావు, అతను చెప్పలేనంటున్నాడు, నువ్వు చెప్పగలవా” అన్నారు. దానికి బంధువు “తప్పని సరిగానండి, ఇన్ని దూలాలు వాడేనండి, ఇన్ని వాసాలు వాడేను, మీరు లెక్కపెట్టుకోవచ్చు” అన్నాడు. న్యాయాధికారి వచ్చి దూలాలు, వాసాలు లెక్క పెట్టిస్తే, బంధువు చెప్పిన వానితో సరిపోయాయి. దానికి న్యాయాధికారి అసలు యజమానిని ఇల్లు ఖాళీ చేసి, బంధువుకు ఒప్పజెప్పమని తీర్పిచ్చాడు. ఆ రోజుల్లో నోటి మాట తప్పించి రాత కోతలు లేక ఇలా చుట్టమయి వచ్చి దెయ్యమై పీక్కు తిన్నాడు. ఇల్లు స్వంతం చేసుకున్నాడు. దీన్నే తిన్నింటి వాసాలు లెక్క పెట్టడం అనగా ఉపకారం పొంది కావలసినవారికే అన్యాయం చెయ్యడంగా రూపొందింది. కావలసిన వారిదగ్గర చేరి పబ్బం గడుపుకుని ఆ తరవాత మోసం చెయ్యడాన్ని తిన్న ఇంటి వాసాలు లెక్క పెట్టడమని నానుడి స్థిరమైపోయింది.

ఇది సామాన్యులలో నూ ఎక్కువగా రాజకీయ పార్టీలలోనూ కనపడుతోంది. “మీ నాయకులు తిన్నింటి వాసాలు లెక్క పెట్టేరంటే,” “మీ నాయకులేం తక్కువ తినలేదు, తిన్నింటి వాసాలు మీ వాళ్ళింతకంటే ఎక్కువే లెక్కేట్టేరని” అంటూ ఉంటారు. ఏమోగాని, అన్ని రాజకీయ పార్టీలు ఒక విషయంలో ఏకాభిప్రాయంతో ఉన్నట్లు కనపడుతుంది, ప్రజలదగ్గర చేరి వారి ద్వారా అధికారంలోకొచ్చి వారికే ద్రోహం చేయడం. “తిన్నింటి వాసాలు లెక్కెడుతున్నాయి రాజకీయ పార్టీలని” ప్రజలనుకుంటున్నారు.

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-కన్నయ్యా! మా కోసం మళ్ళీ పుట్టవా?

Posted on ఆగస్ట్ 9, 2012
18

కన్నయ్యా మా కోసం మళ్ళీ పుట్టవా?

శ్రీకృష్ణ జన్మాష్టమి శుభకామనలు.

కన్నయ్య పుట్టిన రోజంటే లోకానికే సంబరం, అందుకే అది పండగ. మన కబుర్లలో మామూలుగా చెప్పేసుకుందామా? పద్యాలు పెడితే మీరేమనటంలేదుకాని, ఏదో చిన్న భయం నాకు. భాగవతం నుంచి పద్యాలయితే, ఎవరికైనా చాలా సులభంగా అర్ధమయిపోతాయి, అందుకు పెడుతున్నా, తక్కువగానే. అసలు కన్నయ్య చెఱసాలలో ఎందుకు పుట్టేడు?

దేవకి, కంసుని చెల్లెలు,పిన తండ్రి కూతురు. ఆమెను శూరసేన మహారాజ పుత్రుడయిన వసుదేవునికిచ్చి పెళ్ళి చేసేరు. చెల్లెలిని అత్తవారింటికి సాగనంపుతూ, చీరె సారెతో పాటు ఏనుగులు, గుఱ్ఱాలు,రధాలు వేలలో ఇచ్చి, తనే చెల్లిని బావగారిని రధంలో ఎక్కించుకుని తీసుకుని వెళుతున్నాడు. ఇంతలో ఆకాశవాణి పలికింది, “కంసా! ఈమెకు అష్టమ గర్భాన కలిగేవారు నీకు మారకుడవుతారు సుమా” అని చెబుతుంది. కంసుడు వెంటనే కత్తి దూసి చెల్లిని హత్య చేయడానికి సిద్ధమైపోతాడు. వసుదేవుడు అడ్డుపడి ఎన్నో రకాలుగా చెప్పి, ఆఖరుకి ఆమెకు పుట్టే పిల్లలందరిని కంసునికి ఇవ్వడానికి, ఆమెను బతకనివ్వడానికి, ఒప్పుకుంటాడు, కంసుడు. అప్పుడు కంసుడు వారిని వారి భవనానికి పంపుతాడు. మొదటి బిడ్డ పుట్టగానే తీసుకెళ్ళి కంసునికిచ్చేడు, వసుదేవుడు, వాగ్దానం చేసినట్లుగా. ఎనిమిదవ గర్భం కదా నాకు మారకడు, వద్దు, వీడిని చంపనని చెప్పి పంపేస్తాడు. ఇలా ఆరుగురు పుత్రులను చంపకుండా వదిలేస్తాడు. ఒక రోజు నారద మహర్షి వచ్చి యాదవులంతా దేవతల అంశతో పుట్టినవారు, పుట్టబోయేవాడు విష్ణువే అని చెబుతారు. ఇది దైవ కార్య నిర్వహణకే. అప్పుడు కంసుడు ఆరుగురు పిల్లలను చంపేసి, దేవకి వసుదేవులను చెఱసాలలో పెడతాడు. అందుకని కృష్ణుడు చెఱసాలలో పుట్టేడు. ఏడవ గర్భాన్ని యోగ మాయ తీసుకెళ్ళి రోహిణీ దేవి గర్భంలో ఉంచుతుంది, కలిగినవాడు బలరాముడు, ఇదంతా శ్రీ మహా విష్ణువు తాను అవతరించడానికి ముందు ఏర్పాటు చేసి, ఆ తరవాత స్వామి ఎనిమిదవ గర్భంగా, దేవకి దేవికి జన్మించారు.

సుతుగనె దేవకి నడురేయతి శుభగతి దారలునుగ్రహంబులు నుండన్
దితిసుత నిరాకరిష్ణున్,శ్రిత వదనాలంకరిష్ణు జిష్ణున్ విష్ణున్.

స్వామి ఎలా ఉన్నారటా

జలధరదేహు నాజాను చతుర్భాహు సరసిరుహాక్షు విశాలవక్షు
జారు గదా శంఖ చక్ర పద్మ విలాసు గంఠ కౌస్తుభమణి కాంతిభాసు
గమనీయ కటిసూత్ర కంకణకేయూరు శ్రీవత్సలాంఛనాంచితవిహారు
నురుకుండల ప్రభాయుత కుంతల లలాటు వైడూర్య మణిగణ వరకిరీటు

బాలు బూర్ణేందు రుచిరజాలు భక్తలోక
పాలు సుగుణాలవాలు కృపావిశాలు
జూచి తిలకించి పులకించి చోద్యమంది
యుబ్బి చెలరేగి వసుదేవుడుత్సహించె.

పుట్టినప్పుడు నాలుగు చేతులు కలిగి,శంఖ, చక్ర, గదా, పద్మాలతో అవతరించారు.కంఠంలో కౌస్తుభమణి,మొలనూలు, కంకణాలు, కేయూరాలు, మకర కుండలాలు,కిరీటం తొ ఉన్నవారు అవతరించారు. తల్లి తండ్రులకు కర్తవ్య బోధ చేసి మామూలు బిడ్డగా అవుతారు. ఆ తరవాత వసుదేవుడు బిడ్డను తీసుకుని యమున చేరితే, యమున దారి ఇస్తుంది, దాటి వ్రేపల్లె చేరి అక్కడ స్వామిని యశోద పక్కనుంచి,అక్కడ పుట్టి ఉన్న యోగమాయను తీసుకువచ్చి దేవకి వద్ద ఉంచి ఎప్పటిలా సంకెలలు తగిలించుకున్న తరవాత ఒక్క సారి చిన్న పిల్ల కేర్ మంది, భటులు లేచేరు, కంసునికి చెప్పేరు. కంసుడు జుట్టుముడి వీడిపోతూ ఉంటే, పంచె జారిపోతూ ఉంటే వచ్చి బిడ్డను తీసుకుని చంపేస్తానంటే దేవకి అన్న మాట,ఎన్ని సార్లు అన్నా! అన్నా! అని ఏడ్చిందో చూడండి.

అన్న! శమింపుమన్న! తగదల్లుడు కాడిది మేనకోడలౌ,
మన్నన సేయుమన్న! విను మానిని చంపుట రాచ పాడిగా
దన్న! సుకీర్తివై మనగదన్న! మహాత్ములు వోవుత్రోవ భో
వన్న భవత్సహోదరికదన్న! నినున్ శరణంబు వేడెదన్.

బలవంతంగా తీసుకుని, రాళ్ళకేసి కొడితే ఆమె పైకెగసి నిన్ను చంపేవాడు పుట్టేడు, పెరుగుతున్నాడు వేరుచోట అని చెప్పి మాయమైపోయింది. నారాయణుడు నారాయణి అన్నా, చెల్లెళ్ళు.

ఇలా చెఱసాలలో పుట్టిన కన్నయ్య చాలా మంది రాక్షసులను సంహరించారు లేదా సంహరింప చేసేరు. భారత దేశం రత్న గర్భ, ఏ ఏ దేశాలనుంచి ఎంతమంది వచ్చి చేరినా ఆదరించి కడుపునింపి సుఖజీవనానికి తోడ్పడింది. నేటి కాలనికి, ఆ రోజు ఉన్న రాక్షసులకంటే మహా దారుణమయిన పనులు నేటి వారు చేస్తున్నారు. ప్రజల ధన, మాన, ప్రాణాలకు రక్షణలేదు. ముఖ్యంగా మహిళలు బయట తిరుగుతున్నా, ఇళ్ళలో ఉన్నా రక్షణ లేదు. ప్రభుత్వం వారు మాత్రం ఏదయినా సంఘటన జరిగినపుడు మాత్రం కొద్దిగా హడావుడి చేసి, మళ్ళీ నిద్రలోకి జారుకుంటున్నారు. మద్యం వ్యాపారులు, నేరగాళ్ళు ఏలికలవుతున్నారు. బలవంతుల కన్ను పడినది ఏదయినా వారి స్వాధీనమయిపోతున్నది. న్యాయం కొనుగోలు వస్తువైపోతూ ఉంది, అక్కడక్కడ. భూమి సెజ్ ల పేరుమీద మరి కొన్ని ఇతర పేర్ల మీద పరిపాలకులు, వారిబంట్లు స్వాధీనం చేసుకుంటున్నారు. వ్యవసాయం కిట్టుబాటు కాకుండా బలవంతంగా చెడకొట్టేశారు. వ్యవస్థలన్నిటినీ భ్రష్టు పట్టించేస్తున్నారు. ఎలాగయినా డబ్బు సంపాదించాలి, అదే నేటి ధ్యేయం అయిపోయింది, డబ్బు సంపాదించి వేలకోట్లు వెనకేసి, ఇతరులపై స్వారీ చేస్తున్నారు. నేరగాళ్ళు బోరవిరుచుకు తిరుగుతున్నారు. నేను తప్పు చెయ్యలేదనటం లేదు ఫలానావాడు ఇలా చేస్తే ఏం చేసేరని అడుగుతున్నారు. వస్తువులు భోగ భాగ్యలలోనే సుఖం ఉందనుకుంటున్నారు. శారీరిక అందమే అందం, విషయ సుఖాలే ఆనందం అనుకుంటున్నారు. మాన్యులకే ఏదయినా జరుగుతోంది, సామాన్యులు బిచ్చగాళ్ళ కంటే అన్యాయమైపోతున్నారు. సాధు జనులు ఇడుముల పాలయిపోతున్నారు. విద్య, వైద్యం వ్యాపారవస్తువులయిపోయాయి.

నాకు భాషలు రావు, పుణ్యక్షేత్రాలు దర్శించలేదు, మంత్రాలు రావు, పూజలు చెయ్యలేను, ఉపవాసాలు చేయలేను, భజనలు చేయలేను. నా మనసు కోతిలా శాఖాచంక్రమణం చేస్తోంది, విషయ సుఖాలకోసం పరిగెడుతోంది. నిత్యం కడుపునింపుకోడానికి సంపాదనకే సమయం సరిపోతూ ఉంది. పుట్టినప్పటినుంచి పాలకేడిచి, ఆ తరవాత మురిపాలకేడ్చి బతకంతా ఏడుపయిపోయింది. నా మనసును నీకు అర్పణ చేస్తున్నా, నన్ను మార్జాల కిశోర న్యాయంతో నీవే ఈ భవబంధాల నుంచి కాచి రక్షించవా.నేను ఏ పని చేసినా ఫలితం, నాకు తగినది ఇస్తావని నమ్ముతున్నాను. నీవే చెప్పేవుకదా!

యదా యదాహి ధర్మశ్చ గ్లానిర్భవతి భారతః
అభ్యుద్ధాన మధర్మశ్చ తదాత్మానం సృజామ్యహం.

పరిత్రాణాయ సాధూనాం, వినాశాయచ దుష్కృతాం,
ధర్మ సంస్థాపనార్ధాయ సంభవామి యుగే యుగే.

నా లాటి సామాన్యుల మొరాలకించి కన్నయ్యా మళ్ళీ పుట్టవా?

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-శ్రమదానం.

Posted on ఆగస్ట్ 11, 2012
6

శ్రమదానం.

నిన్న మంచినీళ్ళుతెచ్చుకోవడానికి పడే కష్టాలు చెప్పుకున్నాం కదా. ఆ అత్యవసర పరిస్థితులలో మా పెదనాన్న గారు కావడితో నీళ్ళు తెచ్చినప్పటినుంచి ఆయనలో ఒక ఆలోచన బయలుదేరి ఉండచ్చు. మరునాడే గునపం పార పుచ్చుకుని వెళ్ళి మూడు వాలు తలాలలో మెట్లులా చేయడం మొదలు పెట్టేరట. ఇది చూసినవారు, “సూరన్నగారూ, మీకు పిచ్చా, ఇవి ఉంటాయా, నీటి ఉరవడికిపోతాయి, నీటి దగ్గరివి, మిగిలినవి వర్షానికి పోతాయి, మీ పిచ్చి కాని, ఎందుకీ పనికి రాని పని” అని గేలి చేశారట. ఎవరేమన్నా ఆయన లెక్క చేయక ఆ పని పూర్తి చేశారట, ఒక్కరూ. ఆ తరవాత వర్షానికి పోయినపుడు, మళ్ళీ మళ్ళీ సరిచేస్తూ వచ్చారట. భూమి కాస్త మెట్ల లా ఉండటం మూలంగా, కాలు పట్టు చిక్కడం బాగున్నందున మా అమ్మ, దొడ్డమ్మ కూడా ఈ పనిలో పాల్గొనేవారట. ఇది చూసిన వీధివారంతా, “వీళ్ళకి ఇదో పిచ్చి”అనుకునేవారట, మగవాళ్ళు, కాని ఆడవాళ్ళు మాత్రం బాగుందనేవారట.

కొంతకాలమయేసరికి మేము పెరిగేము, మేము నలుగురు అన్నదమ్ములం. మేమిద్దరం, మా పెదన్నాన్నగారబ్బాయిలు ఇద్దరు. మేమూ మెట్లు చేయడం లో పాల్గొనేవాళ్ళం. ఇలా మట్టిలో మెట్లు చేసేకంటే రాళ్ళు పేరిస్తే మెట్లలాగ అనే ఆలోచన వచ్చింది. ఎలా?, లంకలో చెల్లా చెదురుగా పడి ఉంటున్న రాళ్ళను, సమతలాలుగా ఉన్నవాటిని ఒక చోటకి పోగేయడం, వాటిని పని ప్రదేశానికి కావడి ద్వారా చేర్చడం. ఆ తరవాత మెట్లు కట్టడం ఇదీ ప్రణాళిక. ఇద్దరు,చెల్లా చెదురుగా పడిఉంటున్న రాళ్ళలో నాలుగుపక్కలా బాగున్న వాటిని పోగెయ్యడం. ఇందుకు ఇద్దరం పని చేసేవాళ్ళం. అక్కడనుంచి పనికి కావలసిన చోటికి తేవడానికి ఇద్దరు, కావడి వేసుకుని రెండు రాళ్ళు ఒక్కొకసారి చొప్పున తెచ్చి, గుట్ట పోయడం ప్రారంభించాము. మా పెదనాన్న గారు పని పర్యవేక్షణ చేసేవారు. మా అన్నదమ్ములం నలుగురం పని చేసేవాళ్ళం. రాళ్ళుపోగుచేసి ఒకచోటికి చేర్చే పనికి ఒక నాలుగైదురోజులు పట్టింది, మొదటిసారి. ఉదయం కొంతసేపు సాయంత్రం కొంత సేపు పని చేసేవాళ్ళం. ఆ తరవాత గునపాలు పారలూ పుచ్చుకుని బయలుదేరి మెట్లు తవ్వేం. ఆ తరవాత ఎగుడు దిగుడూలేకుండా రాళ్ళు పేర్చుకుంటూ వెళ్ళేం. మొదట నాలుగడుగుల పొడుగుతో మెట్లు కట్టేము. మొదటిలో మెట్లు సరిగా కట్టలేకపోయాం, అనుభవం లేక, ఇలా మెట్లు కట్టినందుకు చాలా రకాల ఎగతాళీ మాటలు విన్నాం. బాధ పడద్దని చెప్పేవారు, మా పెదనాన్నగారు. వాటిని నెమ్మదిగా సరిచేశాం. ఆ తరవాత సంవత్సరాలలో నెమ్మదిగా ఎనిమిదడుగుల పొడుగుకు పెంచేం, మెట్లు. కొత్తలో కొద్దిగా ఇబ్బంది కలిగినా, పని చేస్తుండగా సులువు దొరికి మెట్లు చక్కగా వచ్చేవి. వీధిలో ఉన్న ఆడవారంతా చాలా సంతోషించేవారు. గట్టు ఎక్కడానికి దిగడానికి, ఆ తరవాత నీళ్ళ దగ్గరకి, మూడు మెట్ల వరసలు కట్టేవాళ్ళం. మొదట ఈ రాళ్ళు తెచ్చి మెట్లు కడుతున్నప్పుడు కూడా, “సూరన్నగారు! ఏమిచేసినా ఇవన్నీ ఉండవండి, పోతాయి” అంటూనే ఉండేవారు. వాటిని ఉపయోగించుకుంటూనూ ఉండేవారు. పెదనాన్నగారేమీ సమాధానం చెప్పేవారుకాదు. ప్రతి ఆరునెలలకి ఒక సారి,మెట్లు సరిచేసేవాళ్ళం. కొన్నాళ్ళ తర్వాత, వీటిని సరిచెయ్యడం ఎప్పుడేనా ఆలస్యమయితే మాకు వచ్చి చెప్పేవారు, అక్కడికి అది మా పని లాగా. ఒక సారి మెట్లు కడుతుండగా ఒకతను ఏదో మాట్లాడుతున్నాడు,ఈ మెట్ల గురించి అసందర్భంగా, మా అన్నదమ్ములలో ఒకరికి కోపంవచ్చి సమాధానం చెప్పడానికి మొదలుపెట్టేరు, ఇంతలో మా పెదనాన్నగారు గొంతు సవరించారు. అంటే ఆయన మాట్లాడతారని తెలిసి వీరు ఊరుకున్నారు. అప్పుడాయన, “మాట్లాడేటపుడు ఆలోచించి మాట్లాడాలి, దానినే నోరు సంబాళించుకోడం అంటారు. నోరు పారేసుకోకూడదు. కాలు జారితే తీసుకోగలం, నోరుజారితే తీసుకోలేము” అన్నారు. ఇది అవతలి అతనికి తెలిసిందో లేదో కాని అక్కడే ఉన్న ఒకామె ఈ అసందర్భంగా మాట్లాడుతున్నతనిని “దున్నపోతులా నిలబడి మాట్లాడుతున్నావు, వాళ్ళు చేసేపనికి సాయంచెయ్యచ్చుగా, సొల్లు కబుర్లు చెప్పేకంటే” అంది. మరుక్షణం అతనక్కడనుంచి మాయమైపోయాడు. ఆ వీధిలో ఆడవాళ్ళంతా మేము చేస్తున్న పనికి సంబరపడేవారు, మాకు వత్తాసు పలికేవారు. ఇతర వీధులలోంచి కూడా స్త్రీలు ఈ వీధికి వచ్చి, రేవులో నీళ్ళు పట్టుకెళ్ళేవారు. ఇలా ప్రతిసారి కష్టపడేకంటే సిమెంటు చేస్తే మంచిదనే ఆలోచన ఉండేదికాని, తాహతు సరిపోయేదికాదు. తాహతు సరిపోయినవారు ముందుకు వచ్చేవారుకాదు, వారు మాత్రం ఈ మెట్లు ఉపయోగించుకునేవారు. శ్రమకదా చేద్దాం, పదిమందికి ఉపయోగపడేపనికదా, అని చేస్తూనే ఉండేవారం.

బడిలో ఒక రోజు, ఆ పీరియడ్ మా క్లాసుకు రావలసిన మాస్టారు శలవు పెట్టేరు. డ్రిల్లు మాస్టారికి ఎక్ స్ట్రా క్లాసు, అది చెప్పివద్దామని వెళుతూ ఉంటే, తాపీమేస్త్రి, పని దగ్గర ఇటుకలు లేవని చిరాకు పడుతూ కనిపించాడు. ఒక మాట చెప్పాలి, మా స్కూల్ ఒక్క సారిగా తయారు కాలేదు ఒక్కొక్కగది కట్టుకుంటూ వచ్చారు. అలా పని జరుగుతున్న సందర్భమది. మా డ్రిల్లు మాస్టారు కనపడ్డారు, ఎక్ స్ట్రా క్లాస్ గురించి చెప్పేను. “వస్తా నడు” అన్నారు. నేను కదలలేదు. “ఏం” అన్నారు. “మేస్త్రీ ఇటుకలు లేక కట్టుబడి ఆగిపోయిందనుకుంటున్నా”డన్నా. మేస్టారు సాలోచనగా చూశారు. “ఈ క్లాస్ టైం లో మేమంతా ఇటుకలు చేర్చేస్తే పని ఆగదు కదు మాస్టారూ” అన్నా. “ఒరే! బాగా చెప్పేవురా. నువ్వు క్లాస్ కెళ్ళి అందరినీ వరుసగా వచ్చెయ్యమని చెప్ప”మన్నారు. క్లాస్ కెళ్ళి చెప్పేను, అందరూ వచ్చేశారు. వరసగా నిలబెట్టేరు, ఎదురెదురుగా పక్క పక్కల, ఒక్కొక ఇటుకే గుట్ట దగ్గరనుంచి పని ప్రదేశానికొచ్చేసింది, ఒకరి నుంచి ఒకరు ఇటుక అందుకుంటూ ఉండగా. మనుషులు కదలకుండా, పెద్ద శ్రమలేకుండా. పీరియడ్ అయ్యేటప్పటికి, మొత్తం ఇటుకలన్నీ పని ప్రదేశానికి వచ్చేశాయి. ఆ తరవాతనుంచి, ఎక్ స్ట్రా క్లాసులు, క్రాఫ్ట్, డ్రాయింగ్ పీరియడ్లు శ్రమదాన పీరియడ్లు గా మారిపోయాయి, కట్టుబడి ఉన్నంత కాలం.

ఏంటో! ఎవరిపిచ్చి వారికి ఆనందం కదండీ! ఇటువంటి పిచ్చి పనులే చేసేవాళ్ళం. 🙂 ఆ తరవాత

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-మంచి నీళ్ళు తెచ్చుకోవడం.

Posted on ఆగస్ట్ 10, 2012
9

మంచి నీళ్ళు తెచ్చుకోవడం.

నేను పుట్టిన ఊరు అఖండ గోదావరి ఒడ్డున ఉన్నది, గట్లు అప్పటికి, ఇప్పటికీ పోసిన మట్టి గట్లే. వాటి వాలుల్లో నది వైపు రెల్లు గడ్డి పెంచేవారు గట్టుకోసుకుపోకుండా, ఆ రోజుల్లో. మా ఊరికి మంచినీటి వసతి గోదావరే. తాగు నీటి నుంచి వాడకం నీటి దాకా అంతకీ గోదావరే ఆధారం, అక్కడక్కడ నూతులున్నాయి కాని అవి అన్నీ వ్యక్తుల అధీనంలో ఉండటం మూలంగా వారి ఇష్టా అయిష్టాలపై ఆధారపడిఉండేది. ఇటువంటి ఒక నుయ్యి సంగతి చెబుతా. మా తాతగారు పదహారు వందల చదరపుగజాల దక్షణం వైపు రోడ్డు ఉన్న స్థలంలో నైఋతివైపు నాలుగు వందల గజాల స్థలంలో ఆరడుగుల ఎత్తున రాతితో, కోటలాటి ఇల్లు కట్టేరు. ఇంటికి తూర్పువైపు, రోడ్డుకి ఆనుకుని చుట్టూ స్థలం ఉండేలా ఒక నుయ్యి తవ్వించారు. నీళ్ళు తాగడానికి పనికి రావుకాని వాడకానికి బాధలేదు, ఏ కాలంలోనూ నీళ్ళుండేవి. మిగిలిన ఎనిమిదివందల చదరపు గజాల ఉత్తరం వైపుదిస్థలం దొడ్డిగా వదిలేశారు. ఇంత ఎత్తున ఎందుకు కట్టి ఉంటారంటే, ఒక వేళ గోదావరి గట్టు తెగినా, ఈ ఇంటికి వరద ప్రమాదం లేకుండా. ఇల్లు ఎందుకమ్మేసేరో తెలియదు కాని నుయ్యి వదిలేసి మిగిలిన ఇల్లు స్థలం అమ్మేశారు. ఆ నుయ్యి ఊరివారికి వదిలేశారు. ఆయన ఉన్నంత కాలం ఊరివారు ఆ నూతి నీరు తోడుకుని వాడుకునేవారు. తరవాతి తరం లో ఆ నూతి చుట్టువార ఉన్న స్థలానికి గోడ పెట్టేసేడు, పక్కన ఇల్లు కొనుక్కున్న ఆసామీ, “ఏమయ్యా ఇది” అని అడిగితే, నుయ్యి పాడు చేసేస్తున్నారు, గోడపెట్టి గుమ్మం పెట్టేను, రక్షణ కోసమే అన్నాడు. కొంత కాలం గడిచిన తరవాత తలుపులేసెయ్యడం ప్రారంభించారు, మేము కూడా ఆ నూతి నీళ్ళు తెచ్చుకునే వాళ్ళం,మా కొత్తిల్లు దగ్గరలోనే ఉంది కనక. తలుపు తీయమంటే ఎప్పుడో వచ్చేవారు, లేకపోతే ఖాళీగా లేము మళ్ళీ రమ్మనేవారు. ఇది మాకూ జరిగింది. నుయ్యి ఆక్రమించేసుకున్నట్లు అర్ధమైపోయింది ఊరివారికి. మావాళ్ళు గొడవపడటం ఇష్టం లేక, రెండు కుండీలు కట్టించేసేరు, నీళ్ళకి. ఒకటి మాకు మరొకటి మా పెదనాన్న గారికి. ఒక మనిషి కావడితో రెండుపూటలా గోదావరి నుంచి నీళ్ళు మోసి తెచ్చేవాడు, సంవత్సరానికి పది కాటాల ధాన్యం ఇచ్చేవారు. తాగు నీళ్ళు మడిగా తెచ్చుకునేవారు. తరవాత రొజుల్లో మేము కొద్దిగా పెరిగిన తరవాత రోజూ ఉదయం సాయంత్రం, ఇద్దరం అన్నదమ్ములం, చెరి రెండు కావిళ్ళ నీళ్ళు తెచ్చేవాళ్ళం. పిల్ల మేక అందరూ గోదావరిలోనే స్నానం, అంచేత నీళ్ళ ఇబ్బంది తెలియలేదు..

ఇక్కడ కావడి గురించి చెప్పాలి, తెలియని వారికోసమే సుమా, తెలిసినవారు క్షమించండి. కావడి అనేది చివరలు చెక్కి తయారు చేసిన వెదురు బద్ద+ ఉట్టిలా ఉండేవి రెండు, రెండూ రెండు పక్కలా తగిలించాలి,ఆ వెదురు బద్దకి, వీటిని “మట్లు” అంటారు. అవి తగల్చడం కూడా ఒక ముడి వేయడం లాటిదే, అది అందరివల్లా కాదు. ఒకరు ఉపయోగించే కావడి మరొకరికి ఉపయోగపడదు, మనిషి పొడుగులు తేడా మూలంగా. నేలకి ఆరంగుళాల ఎత్తులో బరువుండేలా వాటిని తగిలించాలి. ఈ తగిలించడాన్ని “పన్నడం” అంటారు. ఈ ఉట్టికి ఉండే పొడుగాటి తాళ్ళని “చేర్లు” అంటారు. తులాదండ మొదటి సూత్రం కావడికి వర్తిస్తుంది.

మా తాత గారు మన దేశానికి స్వతంత్రం వచ్చేసిందనో, వచ్చేస్తోందనో ఆనందంలో కాలం చేసేరు, అదీ శ్రావణమాసంలో. ఆయన కాలం చేసిన సందర్భంలో గోదావరికి వెళ్ళి, మడికి, వాడకానికి నీళ్ళు తేవలసిన బాధ్యత ఐదుగురి తోడి కోడళ్ళలో ఆఖరుదైన మా అమ్మగారు, అలాగే అదే ఊళ్ళో ఇంట్లో మొదటినుంచి ఉండిపోయిన మా మూడవ దొడ్డమ్మ మీద పడేసేరు, మిగిలినవారు ఆ ఊరిలో ఉండని వారు కనక, ఇలా గోదావరికి వెళ్ళి నీరు తెచ్చేఅలవాటులేదు కనక. ఇక్కడ గోదావరి గట్టులు ఎలా ఉంటాయో, ఉండేవో చెప్పాలి.

గట్టు కి ఒక వైపు గ్రామం మరో వైపు గోదావరి. గట్టు ఎక్కాలంటే ఒక మట్టిపోసిన మట్టి కట్ట ఎక్కాలి, గొదావరి వైపు దిగాలంటే మరొక మట్టికట్ట దిగాలి. ఆ తరవాత కొంత దూరం, దీన్ని లంక అంటాం, నడిచి మళ్ళీ ఒక మట్టి వాలుతలం దిగితే కాని నీరు దొరకదు. మామూలు రోజుల్లో అయితే అంత కష్టం లేదుకాని శ్రావణ, భాద్రపద మాసాలలో వర్షాలు పడుతూంటే ఈ వాలు తలాలు ఒండ్రు మట్టి మూలంగా జారిపోతూ ఉండేవి. ఈ వాలు తలాలలో నడవడం ఒక గొప్ప అనుభవం. అడుగు వేసి బొటన వేళ్ళు, మిగతా వేళ్ళు, భూమిలో గుచ్చాలి, లేకపోతే జారిపోతాం. మామూలుగా నడవటమే కష్టమయితే నీళ్ళ బిందెతో ఆ వాలు తలాలు ఎక్కి దిగడం ఎంత కష్టం, అందులోనూ ఒకటి రెండు బిందెల నీటితో సరిపోని సమయం. నీళ్ళు తేవాలి, ఇండుపుకాయ అరగదీసి కలిపి నీరు తేర్చాలి. మనుమలమంతా చిన్న వాళ్ళం. మా తల్లులకు సహాయం చేసే వయసుకాదు. మగవాళ్ళకి ఈ విషయం పట్టలేదు. ఇలా వర్షంలో నీళ్ళు తెస్తున్న సమయంలో మా అమ్మ, దొడ్డమ్మో, లేక ఇద్దరూనో కాని గట్టు జారిపోవడం మూలంగా నీటి బిందెతో మట్టిలో పడిపోయి, పడటం మూలగా, నీటి బిందె మీద పడి, చట్టలు నెప్పి పెట్టటం మూలంగా ఇబ్బంది పడిన విషయం మా మూడవ పెదనాన్నగారి దృష్టిలో పడింది. వెంటనే ఆయన కావిడి వేసుకుని కావలసిన మడి నీళ్ళు తెచ్చి ఆ రోజుల్లో కష్టము గడిపేరు. కాని మామూలు రోజులలో ఎలా? ఇదేకాక,శీతాకాలం వేసవి కాలాల్లో మరో బాధ ఉండేది. గట్టు జారడం కాదు కాని, ఇసుక తిప్ప వేస్తే ఆ ఇసుకలో నీటి బిందెతో నడవటం ఎంత కష్టం. మరో బాధ ఇసుక వేడెక్కిపోయిన మధ్యాహ్నం సమయమైతే మరీ దారుణం. కాళ్ళు కాలిపోతూ ఉంటే భుజంమీద నీళ్ళ బిందె బరువుతో బాధ మరింత ఎక్కువయ్యేది. దీనికి ఒక విరుగుడు కనిపెట్టేరు వాళ్ళు, తడి చీర నీళ్ళోడుతూ ఉండగా బయలుదేరడం, నీళ్ళనుంచి, అదీగాక కొన్ని బట్టలు పట్టుకెళ్ళి, వాటిని ఉతుక్కుని వాటిని పిండకుండా నీళ్ళతోనే మరొకభుజం మీద వేసుకుని వచ్చేవారు, ఈ నీళ్ళు కాళ్ళనుంచి కారుతూ ఉంటే వేడి తెలియదు, ఇదీ కాళ్ళు కాలకుండా ఉండటానికి చేసుకున్న ఏర్పాటు. చెప్పులేసుకుని వెళ్ళచ్చుగా అని అడగచ్చు, నేటి వారు, చెప్పులతో ఇసుకలో నడవటం కష్టమనీ, మడికి చెప్పులేసుకోడం కుదరదనీ సమాధానం, చెప్పేవారు, ఈ ప్రశ్న మేము అప్పుడు వేసినపుడే.

ఇలా మంచి నీళ్ళ వాడకంలో పొదుపు అన్ని విషయాలకీ వర్తించిందేమో..ఆ తరవాత…

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-గుఱ్ఱపు స్వారి.

Posted on ఆగస్ట్ 8, 2012
18

గుఱ్ఱపు స్వారి

మా ఊళ్ళో హైస్కూల్ ఊరికి ఒక కిలోమీటర్ దూరంలో ఉంది, మధ్యలో తూర్పు పేట అని ఒక పేట ఉంది. ఆ పేటలో నివసించేవారు ఎక్కువగా పాడి చేసేవారు. గేదెలు ఎక్కువగా ఉండేవి. అందులో ఒకటంటే ఒకటే, గౌడు గేది ఉండేది. అది తతిమా గేదెలకంటే పెద్దదిగా ఉండేది. ఎక్కువ పాలు కూడా ఇచ్చేదట. సరిగా మేము స్కూల్ కి బయలుదేరే సమయమూ, గేదెలను తోలుకొచ్చే సమయమూ ఎప్పుడు ఒకటిగానే ఉండేది. మేమూ గేదేలు సమాంతరంగా ఒకటే పుంతలో వెళ్ళాలి, మేము బడికి అవి మేతకి చెరువు గట్టుకి. వర్షాకాలమయితే పుంత దారంతా మోకాలు లోతు దిగబడుతూ ఉండేది. ఈ గౌడు గేది తో మాకు పెద్ద తంటా వచ్చేసింది. ఇది ఎవరిని బడితే వారిని పొడిచేసేది. మేము పాలికాపుతో సరిగా తోలమని చెప్పినా ఉపయోగం ఉండేదికాదు. ఆ గేది వాడి మాట కూడా వినేది కాదు. మగ పిల్లల మయితే ఎలాగో అవస్తపడి బందలో పరుగెట్టేవాళ్ళం, కాని ఆడపిల్లల పని చాలా బాధగా ఉండేది. రోజూ బడికి వెళ్ళే ముందు గౌడు గేది ముందు వెళ్ళిపోవాలని దణ్ణం పెట్టుకు బయలుదేరేవాళ్ళమంటే అనుమానం కాదు, అంత భయమేసేది. మా క్లాస్ మెట్ ఒకమ్మాయి ఎర్ర గౌను వేసుకుని వచ్చేది,ఆ అమ్మాయి తడపలా బక్కపలచగా, గాలి వేస్తే ఎగిరిపోయేలా ఉండేది. ఎర్ర గౌను చూసినపుడల్లా ఈ గేది మరీ రెచ్చిపోయేది. ఇక్కడికిది ఆపి మరొక సంగతి చెప్పుకుందాం, ఎందుకంటే దీనికి దానికి లింక్ ఉందికనక.

నా క్లాస్ మేట్ ఒకతను మా పల్లెటూరికి పక్క పల్లెటూరినుంచి వచ్చేవాడు. మా స్నేహితుడు ఆ పల్లెటూరి మోతుబరిగారబ్బాయి. చదువు అంటలేదు కాని వయసొచ్చేసింది, మా వయసు పన్నెండు, పదమూడయితే అతను పద్దెనిమిది ఆ పై ఉండేవేమో,మనిషి బాగ పెద్దగా బలంగా ఉండేవాడు. అప్పటిరోజుల్లో సైకిళ్ళు లేవు, కాని అతను గుఱ్ఱం మీద బడికి వచ్చేవాడు. నా దగ్గర ఎక్కువగా చేరేవాడు. గుఱ్ఱం దిగి, గుఱ్ఱాన్ని గ్రౌండ్ లో మేతకి వదిలేసి పుస్తకాల సంచి పుచ్చుకుని వచ్చేవాడు. వచ్చేటప్పుడు మధ్యాహ్నం తినడానికి కేరేజి తెచ్చుకునేవాడు. సాయంత్రం బడి వదిలిన తరవాత బయటికొచ్చి చిత్రమైన శబ్దం చేసేవాడు, గుఱ్ఱం వచ్చేసేది, ఎక్కడున్నా. పుస్తకాల సంచి ఒక వైపుకి మరొక వైపుకి కేరేజి వేసి చెంగుమని ఎగిరి గుఱ్ఱం ఎక్కి కళ్ళెం పుచ్చుకునేవాడు. జీను వగైరాలేనీ ఉండేవి కావు. ఈ గుఱ్ఱమంటే కూడా మా కందరికి భయమే, కారణం, అది కరిచేది. ఈ మిత్రుడి పేరు సూర్యారావు. నాకు గుఱ్ఱం ఎక్కాలని సరదాగా ఉండేది, కాని గుఱ్ఱం కరుస్తుందనే భయం మూలంగా చాలా కాలం ఆ కోరిక అణుచుకున్నాను. ఈ మిత్రుడు బడి ఎగ కొట్టడం ఎక్కువగా ఉండేది. పుగాకు రెలిస్తే మానేసేవాడు, పొలం పనులుంటే మానేసేవాడు, అన్నట్లు మరొక సంగతి, దారిలో ఒక కొండవాగు అడ్డొస్తుంది, అదే నిన్న అనుకున్న కొవ్వాడకాలవ. వర్షాకాలమయితే, ఈ వాగు భయంకరమైన వడితో ప్రవహించేది, అందుకు వచ్చేవాడుకాదు. ఒక్కొక రోజు పూర్తిగా తడిసిపోయి వచ్చేవాడు, ఏమిరా అంటే ఏట్లో గుఱ్ఱం నేను తడిసిపోయామనేవాడు. వాడంతే నాకదో ఆరాధన ఉండేది,గుఱ్ఱం స్వారీ చేసేవాడని, నేను వాడు బడికి రానప్పటి పాఠాలు చెప్పేవాడిని, అందుకు నాదగ్గర చేరేవాడు. ఇలా మా స్నేహం అభివృద్ధి చెందింది. కంది కాయలు, చిలగడ దుంపలు, తేగలు ఇలా ఏదో ఒక చిరుతిండి తెస్తూ ఉండేవాడు. ఒక రోజు ఉండబట్టలేక గుఱ్ఱం ఎక్కించవా అని అడిగేశాను. ఓస్! అంతే కదా రా, ఎక్కించేస్తానని తీసుకుపోయాడు. గ్రౌండ్ లోకెళ్ళి విచిత్ర శబం చేస్తే గుఱ్ఱం వచ్చేసింది, తను ఎగిరి కూచున్నాడు. నేను దూరం గా నిలబడ్డా. రారా అంటాడు, నాకు గుఱ్ఱం కరుస్తుందేమో నని భయం, కాని వాడికి చెప్పలేదు, నవ్వుతాడని. వాడు రమ్మన్న కొద్దీ నేను వెనకడుగులేస్తోంటే, గుఱ్ఱంని పక్కకి మరిల్చి వెనక్కు వెళ్ళేడు. వెళ్ళిపోతున్నాడు కాబోలనుకున్నా. గుఱ్ఱం మీద స్వారీ చేస్తూ వచ్చేసి నా జబ్బ పుచ్చుకుని ఊడతపిల్లలా నన్ను గుఱ్ఱం మీద ఎక్కించి, గుఱ్ఱాన్ని ఆపి నన్ను సరిగా కూచోబెట్టి కాసేపు తిప్పేడు. బాబూ! సూర్రావు దింపెయ్యారా అని ఏడుపు గొంతుతో అడిగితే దింపేసేడు. అమ్మయ్య! అలాగ గుఱ్ఱపు స్వారి సరదా తీరింది. అసలు మా వాడి హీరోఇజం ముందుందని నాకు తెలీదుకదా.

ఒక రోజు స్కూలుకి వస్తున్నాం మామూలుగా గేదిల మధ్యలోకి వచ్చేశాం. మా క్లాస్ మేట్ ఎర్ర గౌన్ వేసుకొచ్చింది ఆ రోజు. మా గుండెలు లబ్ డబ్ మని కొట్టుకుంటున్నాయి. ఎక్కడినుంచి వచ్చీందో కాని గౌడు గేది పరుగెట్టుకుంటూ ఆ అమ్మాయి వెనక పడింది. ఆ అమ్మాయి పరిగెడుతోంది శక్తి కొద్దీ, మేము వెనకాల ఆయ్ ఆయ్ అంటూ పరిగెడుతున్నాం, ఈలోగా ఎక్కడనుంచి వచ్చేడో కాని నా హీరో సూర్రావు గుఱ్ఱం మీద వచ్చి చేత్తో గేది వీపు మీద ఒక చరుపు చరిచి, చిత్రమైన శబ్దం చేసి, ఒక్క సారిగా ఆ అమ్మాయి చెయ్యి పట్టుకుని గుఱ్ఱం మీద కూచోపెట్టుకుని దౌడు తీశాడు, స్కూల్ కేసి. ఆ అమ్మాయి చేతిలో పుస్తకాలు కింద పడిపోతే ఏరుకుని పట్టుకెళ్ళేము. స్కూల్ దగ్గర కెళ్ళేటప్పటికి, హెడ్ మాస్టారు, మిగిలిన టీచర్లు బయటికొచ్చేసేరు, వీళ్ళిద్దరూ గుఱ్ఱం మీద రావడం చూసి. మేము చేరిన తరవాత జరిగిన సంగతి చెప్పేము, మా హెడ్ మాస్టారు, మా సూర్రావుని మెచ్చుకుని ఒరే! నువ్వీ వేళ అలా చేయకపోతే ఈ అమ్మాయిని ఆ గేది కుమ్మేసేదిరా అని లోపలి కెళ్ళిపోయారు. మేమంతా మా సూర్రావు హీరోఇజాన్ని కీర్తిస్తూ వెనక నడిచేము. తరవాత…

శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-బ్రహ్మచారి శతమర్కటః

Posted on ఆగస్ట్ 7, 2012
12

బ్రహ్మచారి శతమర్కటః

ఈ మాట ఎందుకన్నారో తెలియదు కాని దీని మీద నా చిన్నప్పటి అల్లరి జ్ఞాపకం వచ్చింది. మొన్న నా బ్లాగులో చాతకంగారు కామెంటు రాస్తూ బ్రహ్మచారి= ౧౦౦౦ మర్కటః అన్నారు. కాదండి బాబు శత మర్కటమే అంటారు, సహస్రం కాదు, సున్నయే కదా అని మరొకటి తగిలిచినట్లున్నారన్నా.

నిజంగానే బ్రహ్మచారిగా ఉన్నపుడు బుద్ధి మగ ఆడపిల్లలకి, మర్కట బుద్ధికి పోలిక ఉంటుందనుకుంటా, గుంపుగా ఉన్నపుడు. ఒక్కళ్ళూ ఉంటే చాలా బుద్ధిగా ఉంటారు. కారణం, తప్పు వాళ్ళది కాదండీ! నిజం వయసుది. బాగా చిన్నప్పటి అల్లరి గుర్తులేదు కాని, కొద్ది వయసు అనగా ఎనిమిది సంవత్సరాల వయసునుంచి అల్లరి బాగా గుర్తు. ఈ రోజులలో అన్నీ కొత్తగా, వింతగా కనపడేవి, వయసొస్తూ ఉందికదా. మా పక్కింటిలో జామ చెట్టు, కరివేప చెట్లు ఉండేవి. జామ కాయలు, పచ్చి కటిక కాయలు కోసి తినేవాళ్ళం. ఇక్కడితో అల్లరి ప్రారంభం. అప్పుడు దొడ్లలో మొక్కలుండేవి. కరివేప, జామ చెట్లు ఎక్కువగా ఉండేవి. అమ్మ “పక్కింటి అత్తయ్యగారింటికెళ్ళి కరివేపాకు పట్టుకురా” అనడం పాపం, పరుగెట్టుకెళ్ళి, “అమ్మ కరివేపాకు కావాలంద”ంటే “కోసుకో”మనేవారు. దొడ్డిలోకి పోయిన తరవాత మనిష్టం. కరివేపాకు కోసేసి, ఆ తరవాత జామ చెట్టు ఎక్కేసి కాయలు కోసేసి, లాగూ జేబులో పెట్టేసుకుని వస్తూ వుంటే పట్టేసుకుని, తిట్టేవారు. “వెధవల్లారా, కటిక కాయలు కోసి పాడు చేస్తున్నారు,”అని. మానేవాళ్ళం కాదు, పాపం వాళ్ళు తిట్టడం మానేవారు కాదు. హైస్కూల్ లో ఉన్నపుడు ఒక్కళ్ళం ఉంటే అల్లరి తక్కువ కాని నలుగురు చేరితే బలే అల్లరి చేసేవాళ్ళం. మాది ఎనిమిది మంది బేచి. మా అన్నదమ్ములు నలుగురం, పెదనాన్నగారి అబ్బాయిలతో కలిపి, ఇద్దరు ఇంగువవారి అబ్బాయిలు, ఇద్దరు శింహాద్రి వారి పిల్లలు. ఊళ్ళొ పెద్ద బేచ్ మాదే. వీళ్ళందరిలోకీ నేనే చిన్న వాణ్ణి,బలహీనుణ్ణీ కూడా. ఊరి దగ్గరలో నాలుగు కిలోమీటర్లలో కొండ ఉండేది. అది ఎక్కి దిగివస్తూ, వాక్కాయలు కోసుకొచ్చేవాళ్ళం,మొదటి సారి కొండ మీదకి వెళ్ళినపుడు ఉదయం పోయి సాయంత్రం వచ్చాము, రాగానే ఇంటి దగ్గర ధూపదీపాలిచ్చేశారు. ఊరు ఊరంతా గగ్గోలయిపోయిందిట, పిల్లలు కనపడటం లేదని. వాక్కాయలు తెస్తే ఇంట్లో తిట్టిపోసేవారు, “దగ్గులొస్తాయి,వెధవల్లారా, అవి తింటే” అనేవారు. అప్పటికే పూర్తిగా తిని, మిగిలినవి ఇంటికి తెచ్చేవాళ్ళం. వద్దంటూనే వాక్కాయ పప్పు, పచ్చడి చేసేవారు, బాగుండేది. అలాగే ఆకాకరకాయలు, నల్లేరు తెచ్చేవాళ్ళం. ఇప్పుడు ఆకాకరకాయలు కె.జి వందపెట్టి కొనుక్కుంటున్నామనుకోండి. అక్కడే కొండ మీద బలుసు కూర అని దొరికేది, చిన్న పొద దానికి ముళ్ళు, ఆకు మాత్రం మంచిది ఇనుము ధాతువున్నది. అది పచ్చడి చేస్తే తినేవాళ్ళం.బలుసు ముల్లు గుచ్చుకుంటే చాలా బాధ పెట్టేసేది.

మా ఊరుకి ఒక వైపు గోదావరి మరొక వైపు కొవ్వాడ కాలవని ఒక కొండవాగు ఉంది. అది వర్షాకాలమే పారుతుంది. దానినుంచి నీరు చెరువులో పట్టేవారు. ఆ చెరువులో కలవ పువ్వులుండేవి. వినాయక చవితికి చెరువులో దిగి ములిగి ఈత కొడుతూ కలవ పూలు కోసేవాళ్ళం. గోదావరిలో ఈత కొడితే ఏమీ అనేవారు కాదు కాని, చెరువంటే వద్దని తిట్టేవారు. కారణం తెలిసేదికాదు. తరవాత తెలిసింది. చెరువులో మొసలి ఉందనేవారు. మేము చాలా సార్లు దిగేము కాని మాకు కనపడలేదు. అది కనపడితే మేము కనపడేవాళ్ళం కాదనుకోండి. 🙂 మరొక కారణం ఉండేది, గోదావరి అయితే ఎవరో ఒకరు చూడటానికి సావకాశం, అది చెరువుకి లేదు.ఒక సారి అలా చెరువులో దిగినందుకు మా హెడ్ మాస్టారు పెళ్ళి చేసేరు, నలుగురికి ఒకసారి. కొద్దిగా సాగేము ఇప్పుడు వీటినుంచి అల్లరీ పెరిగింది. ఒక పక్క గోదావరి ఉన్నా నీరు వచ్చే సావకాశం లేదు కనక మెట్ట పంటలు పండించేవారు. అందులొ ముఖ్యం జొన్న. జొన్న లేత కంకులు విరిచి ఎండు జొన్న ఆకులు దగ్గరికి చేర్చి మంట పెట్టి దానిపై జొన్న కంకి కాల్చి, దానిని వేడిగా ఉండగా తువ్వాలు లో పెట్టి ఒక జొన్న కర్రతో కొట్టి, తువ్వాలు లో రాలిన గింజలు పొట్టు ఏమైనా ఉంటే ఊదుకుని తినేవాళ్ళం. వీటిని ఊచబియ్యం అంటారు. వీటిని తువ్వాలులో పెట్టి కొట్టడం కూడా ఒక కళ. తేడా జరిగితే చెయ్యి వాచిపోతుంది జొన్న కర్ర దెబ్బకి. రైతుకి కనపడితే కర్ర పుచ్చుకుని వచ్చేవాడు. మేమెవరమో చెబితే “ఏంటీ అల్లరి, నాన్నగారితో చెబుతా” అనేవాడు. “చెప్పుకో” అని పరిగెట్టి పారిపోయేవాళ్ళం. ఒక సారి పట్టుకుంటే నేను దొరికిపోయాను, మిగిలినవాళ్ళు పారిపోయారు. రైతు చెయ్యిపట్టుకుని నడిపించుకొస్తున్నాడు. నడవలేకపోతూ ఉంటే మెడల మీద ఎక్కించుకుని తీసుకొచ్చి, ఇంటిదగ్గర దింపి, “చెల్లెమ్మా! కుర్రాడు, చేల గట్లంట తిరుగుతున్నాడు. మిగిలిన కుర్రోళ్ళు పారిపోయారు. ఈడు నాకు దొరికిపోయాడు, చూడమ్మా” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. అమ్మ ఏమీ అనలేదు. రాత్రి భోజనం దగ్గర మాటాడలేదు, మర్నాడు కూడా మాటాడలేదు, అప్పటిదాకా బింకంగానే ఉన్నా. మూడవరోజు కూడా అమ్మ మాట్లాడక పోయేటప్పటికి ఏడుపొచ్చేసింది. అమ్మ దగ్గరకెళ్ళి ఏడిచి “వాళ్ళు తీసుకుపోయారు” అని చెప్పేను. “నీ బుద్ధేమయిందిరా” అంది. మాటాడలేదు. “ఇంకెప్పుడూ వెళ్ళనమ్మా” అన్నా. అమ్మ నవ్వేసింది. కుక్క బుద్ధి మామూలేననుకోండి. ఇంకొంచం పెరిగాము,ఇప్పుడు రేవు నావ దాటి ఇసుక తిప్పలో పండిస్తున్న పుచ్చకాయలు, దోసకాయలు కోసి అక్కడే పట్టుకెళ్ళిన కొడవలితో కోసుకుని తినేసేవాళ్ళం. ఎవరేనా పట్టుకుంటే పెద్దవాళ్ళ పేర్లు చెప్పి తప్పించుకునే వాళ్ళం. ఒక సారి ఆ ఎత్తు పని చేయక ఒక రైతు పట్టుకుని మమ్మల్ని ఇళ్ళకు తీసుకొచ్చి అప్పచెప్పి, సంగతి చెబితే ఇళ్ళలో వాళ్ళు మా నలుగురికి పేకావారమ్మాయితో పెళ్ళి జరిపించేసేరు.

ఇలా అల్లరిచేస్తూ, బుద్ధిగా చదువుకోడం మూలంగా ఎక్కువగా తిట్టేవారుకాదు, ఊరులోవాళ్ళు. ఇలా అల్లరి చేసినా చదువుకోడానికి మళ్ళీ మళ్ళీ డబ్బులిచ్చేవారు. ఎవరికైనా ఏ అవసరం వచ్చినా ముందు వాలిపోయి, మేము చేయగలపని చేసివచ్చేవాళ్ళం. దానితో మా అల్లరి కొంత భరించేవారు. మరీ ఎక్కువయితే ఇంట్లో చెబితే పేకావారమ్మయితో పెళ్ళి తప్పదు కదా. అందుకు కొంచం ఒళ్ళు దగ్గర పెట్టుకునేవాళ్ళం. అలా హైస్కూల్ చదువు పూర్తి చేసేం. ఇక తరవాత….