శర్మ కాలక్షేపంకబుర్లు-మూఢ నమ్మకం.

Posted on నవంబర్ 8, 2012
21
మూఢ నమ్మకం.

నవంబర్ 20 ఉదయమే పూజ, టిఫిన్ తరవాత కంప్యూటర్ దగ్గర కూచున్నా, దగ్గరే ఉన్న ఫోన్ మోగింది, ఎత్తిమాట్లాడితే, “తాతా! ఎలావున్నావ”ంది మనవరాలు, “బాగున్నా! మీరంతా ఎలావున్నారం”టే, ఒక నిమిషం మాటాడలేదు, నోరు పెగల్చుకుని “తాతగారు ఉదయం కాలం చేసేర”ంది. ఉరుములేని పిడుగులాటి వార్త. ఒక్క సారిగా మెదడు మొద్దుబారి పని చెయ్యడం మానేసింది. “ఏమన్నావ”న్నా, మళ్ళీ చెప్పింది “ఉదయమే బాగోలేదంటే హస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళేరు మళ్ళీ, ఉదయం ఆరుకి తాతగారు….”అని భోరుమంది. ఏమనాలో ఎలా ఓదార్చాలో కూడా తెలియని స్థితిలో ఉన్నా,నేను. కొద్దిగా సద్దుకుని “భాధ పడకూడదు, ఇది సహజం, సృష్ఠి క్రమం” అని చెప్పేను. నామనసు మనసులో లేదు, ఇల్లాలి దగ్గరకెళ్ళి సంగతి చెప్పాను. ఆవిడ ఒక్క సారి నిర్ఘాంతపోయింది. ఇంతకీ వారెవరో చెప్పలేదు కదూ! వారు మా పెద్దమ్మాయి ( చెవిటి,మూగ అమ్మాయి )మామగారు, 91 సంవత్సరాల నిండు జీవితం గడిపి,70 సంవత్సరాల వైవాహిక జీవితం గడిపి, జీవితంలో ఎన్నో ఆటుపోట్లను ఎదుర్కొన్న ధీశాలి. నెమ్మదిగా ఆ భావోద్రేకం నుంచి బయటపడి, వెళ్ళడానికి తగు ఏర్పాట్లకోసం చూసి, టిక్కట్లు రిజర్వు చేయించుకోడానికి ప్రయత్నం చేస్తే, ఎక్కడా ఏ రయిలుకూ దొరక్కపోతే, పగలు వెళ్ళే జన్మభూమికి రిజర్వు చేయబోతే, అవి బేంకు దగ్గర పని చెయ్యక రెండు సార్లు డబ్బులు తీసుకోడం జరిగింది కాని, రిజర్వ్ కాలేదు. నిజానికి ఆయన వియ్యంకుడే కాని, బాంధవ్యం తోటి స్నేహం కలసి అది మరింత గట్టిపడిపోయింది. మా మొదటి కలయిక, ఒక వేసవిరోజు మిట్ట మధ్యాహ్నం, ఆక్షణం మొదలు మేము ఇద్దరం బంధువులమో, స్నేహితులమో, మాకే తెలియలేదు. ఆయన ఒక గురువు,స్నేహితుడు, బంధువు,మార్గదర్శి, మా పరిచయమైన మొదలు ఏరోజూ మేము భేదాభిప్రాయం వెలిబుచ్చుకునే సావకాశమే రాలేదు. ఎప్పుడేనా సమస్యవచ్చినా దానిని ఇద్దరం చర్చించుకుని పరిష్కారం కనుగొనేవాళ్ళం. అటువంటివారు లేరన్నమాట నన్ను నివ్వెరపాటుకు గురిచేసింది. మనిషిని ఇక్కడవున్నానుకాని మనసిక్కడలేదు. ఎంత తొందరగా వెళ్ళగలనా అక్కడికి అన్నదే నా అలోచన. అబ్బాయిని రిజర్వేషన్ కి వెళ్ళమని చెబుతుండగా ఒక స్నేహితుడు వస్తూ, “ఏంటి రిజర్వేషన్ అంటున్నారు, ప్రయాణమా” అన్నారు. సంగతి చెప్పేము, “మీరు వెళుతున్నారా” అన్నారు. “అవున”న్నా. “మీరెలా వెళతారు? మన సంప్రదాయం ప్రకారం వియ్యంకుడుపోతే సంవత్సరం పూర్తి అయ్యేదాకా, వియ్యంకుడు వెళ్ళకూడదు,వియ్యపురాలు పోతే వియ్యపురాలు కూడా సంవత్సరం దాకా వారింటికి వెళ్ళకూడదు కదా” అన్నారు. “ఎందుకు వెళ్ళకూడదన్నా, ఏదో వియ్యంకుడి జీడి,వియ్యపురాలి జీడి అంటారు, వెళితే, ఈ వెళ్ళినవారు కూడా గతిస్తారంటారు,” అన్నాడు. సందేహం వెలిబుచ్చారు, అప్పటికి రిజర్వేషన్ వాయిదా వేశాం, ఆయన తృప్తి కోసం. వారు వెళ్ళిన తరవాత మరల విషయం చర్చకు వచ్చింది. సంప్రదాయంగా వియ్యంకుడు పోతే, వియ్యంకుడు సంవత్సరంపాటు వెళ్ళనిమాట నిజమని నాకూ తెలుసు, కాని అది మూఢ నమ్మకమనుకుంటా. “ఏమయినా, ఈ విషయం మీద నీ అభిప్రాయం చెబితే అలాచేస్తాన”న్నా. అందుకు నా ఇల్లాలు, “గత ఏబది సంవత్సరాలుగా నా మనసు మీకు, మీ మనసు నాకు తెలుసు, నేనేమనుకుంటానో మీరే చెప్పండి” అంది. “బలే ధర్మ సంకటంలో పడేసేవని, ఐతే చెబుతున్నా విను,” అని మొదలెట్టా.

“ఇది నిజంగా మూఢ నమ్మకం. మనకు కావలసినవారు కష్టంలో ఉన్నపుడు, అదీ అమ్మాయిని ఇచ్చినచోట కాని, అమ్మాయిని తెచ్చుకున్న చోట కాని ఇటువంటి కష్టం కలిగితే, వెళ్ళి ఓదార్చి రావడం కనీస ధర్మం. అందుచేత వెళ్ళి వద్దాం” “ఇదీ నీమాట” అన్నా. “నా మనసులో మాట సరిగా చెప్పేరు, నిజంగా ఏమయినా అభ్యంతరం ఉంటే అది నాకుండాలి, నాకా భయం లేదు. అదీగాక 70 సంవత్సరాల వైవాహిక జీవితం గడిపి, 86 సంవత్సరాల వయసులో సహచరుణ్ణి కోల్పోయిన వదిన గారిని పలకరించి రావడం మన ధర్మం. అబ్బాయిని పిలిచి రిజర్వేషన్ చెయ్యమనండి ఇద్దరమూ వెళుతున్నాం” అంది. అదండి, అలా నవంబర్ రెండవతేదీని జన్మభూమి కి హైదరబాద్ వెళ్ళి, చిన్నమ్మాయిని చూసి, ఆరోజు రాత్రికి మనవరాళ్ళ కబుర్లతో కాలక్షేపం చేసి, మరురోజు వియ్యాలవారి కుటుంబాన్ని ఓదార్చి, మరునాడు బయలుదేరబోయి, నీలం తుఫానుకు చిక్కిపోయాం.